Είδα κι εγώ τη συνέντευξη της Σμαράγδας Καρύδη στον Νίκο Χατζηνικολάου, αλλά αρχικά μεγάλη σημασία δεν έδωσα – το ψέμα δεν το θέλω και δεν θα σας το πω. Μέρα τη μέρα αυτή η δήλωση περί "σκλαβιάς" σε περίπτωση που έκανε παιδί έγινε viral, οι δακρύβρεχτες μανούλες θίχτηκαν, οι θιασώτες της άποψης "έχω δικαίωμα να μην κάνω παιδί" αναθάρρησαν και σήκωσαν το λάβαρο και τελικά έμειναν οι εκπομπές να έχουν άποψη για όλα, όπως πάντα.
Το θέμα είναι πως ό,τι σχολιάστηκε, δηλαδή ότι μια γυναίκα (δεν έχει σημασία αν είναι η Καρύδη ή μια Σμαράγδα που τη ξέρουν μόνο οι φίλες της) δεν έκανε παιδί επειδή θεώρησε πως θα γινόταν σκλάβα του, δεν είχε -κατ' εμέ- καμία απολύτως σχέση με αυτό που δήλωσε η Σμαράγδα Καρύδη. Η γνωστή ηθοποιός δήλωσε πως δεν έκανε παιδί επειδή θα γινόταν σκλάβα του και θα έπρεπε να αφήσει οτιδήποτε άλλο κάνει στην άκρη, γιατί έτσι δίνεται η ίδια σε ό,τι αναλαμβάνει με αίσθημα ευθύνης. Η Σμαράγδα Καρύδη δεν είπε ποτέ πως η μητρότητα είναι σκλαβιά, ή πως όποιος άνθρωπος επιλέγει να τεκνοποιήσει γίνεται σκλάβος του βλασταριού του. Δικαιολόγησε δε τη θέση της λέγοντας πως βλέπει πόσο δίνεται στον σκύλο της, φαντάσου πόσο θα παθιαζόταν με ένα παιδί, αν έκανε.
Καμία γενίκευση για τη μητρότητα και τη σκλαβιά. Τουναντίον δεν είπε πως ήθελε/ σκέφτηκε να κάνει παιδί αλλά το απέφυγε λόγω σκλαβιάς. Είπε πως δεν ήθελε ποτέ να κάνει παιδί, γούστο της και καπέλο της, της γυναίκας.
Αλήθεια σκεφτήκατε μία στιγμή πως η Καρύδη δεν είπε αυτό που της αποδίδουν; Άραγε μπήκε κανείς στα παπούτσια της γυναίκας αυτής, να νιώσει πώς αισθάνεται και τι ακριβώς λέει; Γιατί κι εγώ μπορώ να σας γράψω πράγματα σε αυτό κείμενο που θα σας σοκάρουν, μιας και τα πιστεύω μου καταλύουν πολλά στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Το τι δηλώνουμε για τις προσωπικές μας θέσεις και επιλογές δεν είναι καλά και ντε ένα σωστό πρότυπο ούτε είμαστε ηγέτες ενός τάγματος ώστε να μας θεωρούν πρότυπο. Λέμε αυτό που πιστεύουμε για εμάς και ως εκεί. Θα μου πεις, ο δημόσιος λόγος κρίνεται. Σαφώς. Αλλά να κρίνεται αυτό που δηλώνουν οι άνθρωποι, όχι αυτό που θέλουμε να ακούσουμε για να επαναστατήσουμε. Και κυρίως να μην παίρνουμε την προσωπική θέση ενός ως εντολή ή κριτική προς τους υπόλοιπους. Κι εγώ δεν ανεβαίνω σε μηχανή επειδή φοβάμαι, δεν σημαίνει πως λέω σε όλους να μην ανέβουν.
Και σαν να μην έφτανε όλο το παραπάνω, μια πραγματικά αγαπημένη μου παρουσιάστρια, η Ναταλία Γερμανού, έκανε μια λεκτική αστοχία λέγοντας πως "έχουμε και πρόσφατο δείγμα τη 'μάνα' της Πάτρας ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες προορισμένες να φέρουν στον κόσμο παιδιά". Όχι παιδιά, όποιος δεν θέλει να κάνει παιδί δεν σημαίνει πως πρέπει να συγκρίνεται με μία γυναίκα που κατηγορείται για τη δολοφονία του δικού της. Μη λέμε και ό,τι θέλουμε. Και το επισημαίνω ως αστοχία λεκτική επειδή γνωρίζω καλά πως η Ναταλία δεν κάνει γενικεύσεις, δεν βγάζει εύκολα συμπεράσματα και σίγουρα δεν πιστεύει αυτό που είπε, όπως ακριβώς ακούστηκε. Απλά είναι ένα λάθος που το είδα live και αρνούμαι να το προσπεράσω από μία εκπομπή που έχει τιμήσει πολλάκις τον πολύ καλό της τίτλο.
Σε άλλα νέα, να μην ακούμε και να μη λέμε ό,τι θέλουμε άφιλτρα στην τηλεόραση. Γιατί το πράγμα μπορεί να ξεφύγει και να πάρει περίπατο.
