Να προσποιηθώ πως δεν μου αρέσει η Δέσποινα Βανδή θα είναι αστείο. Ότι μου αρέσει τόσο πολύ σημαίνει πως πιστεύω και στις δυνατότητές της. Ωστόσο, αυτό δεν προκαταβάλει πως όλα τα βλέπω με το πέπλο της ωραιοποίησης του θαυμαστή ή του αυλικού, που φύεται στις μέρες μας και στον χώρο σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τέλος πάντων, το "Chart Show” το είδα και μάλιστα με πολλή χαρά. Πριν περίπου μία δεκαετία, όντας ακόμα φοιτητής, έβλεπα τη Ναταλία Γερμανού στο συγκεκριμένο show, tweet-αρα σαν να μην υπάρχει αύριο επειδή τότε ήταν trend να έχεις twitter (από μόνο του, χωρίς να είσαι τρολ, εκπρόσωπος κάποιας πολιτικής θέσης ή πολιτικός αρχηγός) και λέγαμε χαζομάρες για τραγουδάρες που και τότε παλιές μας φαίνονταν.
Τότε όμως το show είχε υπογραφή και μάλιστα αμιγώς μουσική. Η Ναταλία Γερμανού, στα μάτια μου τότε, ήταν το απόλυτο σιγουράκι για αυτή τη θέση. Άσε που τότε όντως λειτουργούσε ο θαυμαστής/ αυλικός που ενθουσιαζόταν κάθε στιγμή βλέποντας το επαγγελματικό του είδωλο. Προφανώς και είχα διαλέξει λάθος είδωλο, καθώς δέκα χρόνια μετά δεν το παρουσίασα εγώ, αλλά η Βανδή. Τι τα θες, άδικη η ζωή.
Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Πέτρος Δραγουμάνος, που ήταν και τότε head της επιτροπής, φέτος έχει ως συνεργάτη του τον Γιώργο Αρσενάκο, που ως πιο τηλεοπτικός επέλεξε να είναι στον καναπέ και όχι απέναντι. Ίσως ήταν και μια ανάγκη της Δέσποινας Βανδή να έχει από την πρώτη στιγμή έναν δικό της άνθρωπο στον καναπέ, αλλά δια την τάξιν εγώ θα τον προτιμούσα στο έδρανο του Expert του show. Ποιος νοιάζεται τι ήθελα εγώ θα μου πείτε, σωστό κι αυτό.
Αναφορικά με τη Δέσποινα Βανδή τα πράγματα είναι απλά. Σε ό,τι κάνει είναι εξαιρετική, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το ταλέντο της στην τηλεόραση είναι πιο οφθαλμοφανές και από το ταλέντο της στην πίστα. Ίσως γιατί επί πίστας άνθισε κάνοντας show. Και το "Chart Show” είναι show, από μόνο του. Έχει λόγο, έχει στιλ, έχει αέρα. Κρίντζαρε όταν άρχισε να κάνει ζουζουνιές με τη Γαρμπή, αλλά κάτι το τρακ, κάτι που η Καίτη δεν έσκαγε χαμόγελο, λες και είχε πάει προσκεκλημένη στο Φανάρι. Τέλος πάντως ωραία ήταν, πλην αυτών των στιγμών που παραήταν ναζιάρα. Και οι καλεσμένοι κακοί δεν ήταν. Ήταν πλούσια η λίστα στην είσοδο. Δεν θα σου πω πως ξετρελάθηκα, δεν έγινε και καμιά τομή στη μουσική μας ιστορία. Αλλά οκ, ποιον θα έφερνε; Τη Μούσχουρη ή την Αλεξίου;
Το κακό όμως εν προκειμένω το εντοπίζω αλλού. Η Δέσποινα Βανδή, ένα τόσο λαμπερό, καθολικά αποδεκτό και ομολογουμένως με σοβαρή δημόσια εικόνα πρόσωπο του χώρου της μουσικής, θα μπορούσε στο "Chart Show” να προσδώσει κύρος. Αλλά εγώ είδα έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να κάνει τους τηλεθεατές να περάσουν καλά, δημιουργώντας ένα οικείο κλίμα σε μια τηλεοπτική κάψουλα που γεννιέται και πεθαίνει στην αισθητική της Barking Well, με παρονομαστή τη διάθεση "Just The 2 Of Us”. Μακριά από την προσέγγιση του… μπαμπά Alpha και πολύ κοντά στη χαρακτηριστική Κοκλώνια σκοπιά. Εν ολίγοις, δεν είδα τη Δέσποινα Βανδή του "X-Factor” ή του "My Greece”. Ήταν κάτι άλλο, πιο χαρούμενο, λίγο παράταιρο για την ιδιοσυγκρασία την τόσο μετρημένη που ξέρω εγώ.
Τώρα για την κριτική που δέχθηκε το ίδιο το chart, κι εγώ θα πω ότι υπήρξαν εξόφθαλμες απουσίες από την κατάταξη. Και δικαίως δέχθηκαν τα βέλη εμπορικών της εποχής και προβληματισμένων του σήμερα που έψαχναν να βρουν ψεγάδια, προβλήματα ή δήθεν σοκαριστικές παρεμβάσεις προσώπων που έχουν συμφέροντα πίσω από τις συγκεκριμένες λίστες. Δεν υιοθετώ τίποτα από όλα αυτά. Απλώς λέω πως έλειπαν όντως κάποια ονόματα, όπως ο Καλλίρης.
Αλλά τι θέλουμε από το "Chart Show”; Show ή μουσική εκπομπή; Για Σαββατιάτικο show τα πήγε μια χαρά, για μουσική εκπομπή με αρχειακό χαρακτήρα, ε κοντά στη βάση ήταν. Όλα καλά παιδιά, δεν συστήθηκαν και ως υπερπαραγωγή. Μισή σεζόν θα παίξει, όλοι καλά θα περάσουν, τραγούδια θα ακούμε, να κρατάει ζεστή αξιοπρεπώς τη ζώνη μέχρι να επιστρέψει ο Κοκλώνης στη θέση του. Απλά πράγματα.
