Στον καναπέ του "Στούντιο 4” στην ΕΡΤ1 βρέθηκε καλεσμένος ο Τάσος Κωστής. Ο γνωστός πρωταγωνιστής μιλώντας στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο αναφέρθηκε στην περιπέτειά του με τον καρκίνο, αλλά και στο πως αντέδρασε εκείνος όταν έμαθε για την αρρώστια της συζύγου του.
Ειδικότερα ο Τάσος Κωστής εξομολογήθηκε: "Δεν κοιτάω ποτέ πίσω. Δεν κάνω μνημόσυνα. Κοιτάω πάντα μπροστά γιατί είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Κοιτάω τι θα κάνω αύριο, άσχετα αν θα το κάνω ή όχι. Το έκανα αυτό, τελείωσε, πάμε παρακάτω. Έτσι αντιμετώπισα την ασθένεια. Δουλειά της και δουλειά μου. Αυτό που είχα ήταν μάχιμο. Παλεύεται; Μου δίνει το δικαίωμα να παλέψουμε; Φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου. Αλλά έπρεπε να κρατάω την ψυχραιμία μου και το μυαλό μου καθαρό για να καταλαβαίνω αυτά που μου λέει ο γιατρός. Να μη θολώνει το μυαλό μου. Το μυαλό είναι σαν το νερό: όταν είναι κουνημένο, είναι θολό. Το παλεύεις. Δεν είναι εύκολο. Μη μιλάμε και το λέμε τώρα εύκολο. Θέλει να ανάβεις κερί κάθε μέρα στην Αγία Υπομονή. Το έλεγα εγώ χιουμοριστικά αλλά υπάρχει” και πρόσθεσε λέγοντας: "Όλη αυτή η εμπειρία προσπαθεί αλλά δεν άλλαξε τον χαρακτήρα μου. Γιατί να αλλάξω; Είμαι καλός από άποψη […] Αντιμετώπισα την ασθένεια δουλεύοντας και κάνοντας υπομονή”.
Μιλώντας και για τη μάχη της συζύγου του με τον καρκίνο δήλωσε: "Πρώτα αρρώστησα εγώ και μετά η γυναίκα μου. Εκείνη τη στιγμή δεν καταλαβαίνεις, όταν σου λένε τι έχεις κι ότι έχεις καρκίνο. Η γυναίκα μου λιποθύμησε. Εγώ προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου”.
"Εγώ προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, να καταλάβω σε ποιο στάδιο είμαι γιατί θέλω πάντα με το μυαλό μου να τα δουλεύω. Μου λέει ο γαστρεντερολόγος στο ότι θα ταλαιπωρηθείς, αλλά θα γίνεις καλά. Κι εγώ αυτό κράτησα. Δεν το είπα πουθενά και πήγαινα. Πόνους, φασαρίες, χειρουργεία, σωληνάκια, αλλά έβλεπα φως στο τέλος. Δεν μου αρέσει να βλέπω αυτό που είναι ακριβώς μπροστά μου” εξομολογήθηκε.
Στη συνέχεια παραδέχτηκε ωστόσο: "Όταν έμαθα ότι έχει η γυναίκα μου καρκίνο ταράχτηκα πιο πολύ γιατί κατάλαβα τι τραβάει αυτός που είναι έξω από το χειρουργείο. Εγώ έκανα οκτώ ώρες το πρώτο χειρουργείο. Ήταν ένας ωραίος ύπνος. Ξύπνησα, δεν κατάλαβα τίποτα, ούτε πόναγα, τίποτα. Αυτοί όμως πέρασαν οκτώ ώρες μαρτύριο μέχρι να βγω εγώ από το μαχαίρι. Όπως πέρασα εγώ όταν έκανε χειρουργείο η γυναίκα μου κι εγώ ήμουν απ’ έξω”.