Λίγες ώρες πριν την έναρξη μίας εκ των πολύκροτων δικών στο πλαίσιο του #metoo και ορισμένα διάσημα πρόσωπα της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής αρχίζουν και διατηρούν πολιτική ίσων αποστάσεων από τις αλλεπάλληλες καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Με απορία είδα τη σπουδαία Μάρω Κοντού να δηλώνει πως δεν θέλει να πιστέψει, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε όσα οδήγησαν τον Πέτρο Φιλιππίδη στη φυλακή και τον Παύλο Χαϊκάλη σε ενός είδους επαγγελματικό αποκλεισμό. Με ενδιαφέρον παρακολούθησα επίσης τη Δήμητρα Ματσούκα να δηλώνει πως "δεν έχει πάντα δίκιο ο καταγγέλλοντας", αν αυτό δεν το επιβεβαιώσει η Δικαιοσύνη. Μάλιστα, αναφέρθηκε εκτενώς σε μία περίπτωση του ηθοποιού που καταγγέλθηκε, έχασε τη δουλειά του, υπέστη τις συνέπειες της κατακραυγής, αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενά της τελικά αποδείχθηκε πως οι καταγγελίες εις βάρος του δεν ήταν αληθείς. "Θα ήμουν ο πρώτος που θα συγχωρούσα τους Φιλιππίδη & Λιγνάδη" δήλωσε επίσης ο Νίκος Αναδιώτης. Από την άλλη, ο Μάνος Βακούσης τόνισε πως έχει άλλες εικόνες από τους ανθρώπους αυτούς, με τους οποίους δούλεψε, παρόλο που τόνισε ότι δεν γίνεται να έχουν άδικο τόσοι άνθρωποι που μιλούν εναντίον τους. Και η μέχρι πρότινος συνεργάτιδα του Φιλιππίδη, Πηνελόπη Πιτσούλη, τόνισε το αυτονόητο: "κανένας δεν μπορεί να καταδικάσει κάποιον όσο υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια".
Μην τα βάζουμε λοιπόν με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου που βγήκε και είπε τη δική της προσωπική εμπειρία από τη συνεργασία της με τον Πέτρο Φιλιππίδη, ούτε με τη Βάνα Μπάρμπα που άρχισε να λέει τα δικά της, από πολύ νωρίς, πολύ λογικά μέσα στην προσωπική της κοσμοθεωρία.
Τι συνέβη λοιπόν και οι εκπρόσωποι της εγχώριας σκηνής αρχίζουν και βάζουν νερό στο κρασί των δημόσιων δηλώσεών τους για όσους καταγγέλθηκαν στο πλαίσιο του #metoo;
Αλήθεια είναι πως κατά τη γνώμη μου πλέον κάθε διάσημο πρόσωπο φοβάται μην έρθει αντιμέτωπο με τη γκιλοτίνα της δημόσιας εικόνας του. Το cancel culture ανθεί όσο τίποτα γύρω μας και πλέον κάθε προβεβλημένος επαγγελματίας νομίζω πως θέλει να αναδείξει πως είναι άλλο τι καταγγέλεται, άλλο τι ισχύει και τελικά το αληθές είναι μόνο αυτό που καταδικάζεται.
Πριν λίγα χρόνια, αφού έσκασε όλο το cancel culture πάνω για το αλήστου μνήμης περιστατικό στην εκπομπή του στον ΣΚΑΪ, ο Γιώργος Λιάγκας είχε πει στον Νίκο Μουτσινά: "Έχουμε περάσει στην εποχή που πάμε στην απέναντι όχθη για να έρθει το πράγμα να ισορροπήσει μετά από λίγο διάστημα". Δηλαδή έπρεπε ο ίδιος να κατηγορηθεί για όλα τα δεινά της τηλεόρασης για να έρθει κάποια στιγμή το σύνολο του τηλεοπτικού τοπίου να μην κάνει ακρότητες και να σκέφτεται δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ή και πέμπτη φορά όσα πρόκειται να παρουσιάσει, να σχολιάσει, να καυτηριάσει ή και να καταδικάσει. Έτσι θα έρθει και η στιγμή της ισορροπίας.
Κατ' αναλογία λοιπόν, αφού η αλωνιστική του #metoo πέρασε και δικαίως ξετίναξε όσα γνωρίζαμε για τον εγχώριο κόσμο του θεάματος, τώρα τον λόγο έχει η λογική.
Η τηλεόραση κάποια στιγμή δίψασε για αλήθεια, η οποία δεν την αφορούσε. Είναι πολύ εύκολο ως διαμεσολαβητές οι παρουσιαστές, οι δημοσιογράφοι ή οι ακτιβιστές να λένε για άλλους πράγματα πολύ χοντρά και τελικά να αφήνουν την υπόθεση στο θολό τοπίο της μεταφοράς της κατακραυγής σε νομικά αποτυπωμένη κατηγορία. Η τηλεόραση εκμεταλλεύτηκε κυνικότατα το #metoo βάζοντας πάντα στη συνάρτηση την ατάκα "σύμφωνα πάντα με όσα έχουν ακουστεί" και τελικά η άλλη πλευρά του στρατοπέδου, αυτή που όντως μπορεί να αισθάνεται απροστάτευτη απέναντι στη λάσπη που μπορεί ο καθένας να ξεκινήσει δικαίως ή αδίκως, να αρχίζει να προσπαθεί να βάλει όρια. Ή να περάσει στη φάση της συγχώρεσης.
Για τη δύναμη της πολιτικής ορθότητας ο Δημήτρης Μοθωναίος, ένας εκ των πρωταγωνιστών των αποκαλύψεων την περίοδο της έκρηξης του #metoo, δήλωσε πρόσφατα στο "Πρωινό" πως αν ένας δικός του άνθρωπος κάνει ένα φόνο θα πάει στη φυλακή να τον δει αλλά δεν θα δηλώσει δημόσια πως πιστεύει στην αθωότητά του, μιας και αυτό επιβάλει ο δημόσιος σεβασμός προς τα θύματα των υποθέσεων. Εκεί γεννάται ένα ερώτημα: ο δημόσιος λόγος θα πρέπει να είναι πολιτικά ορθός ή ηθικά περιορισμένος; Αυτό το μέλλον θα το απαντήσει. Σίγουρα όμως δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε τον μετρημένο λόγο, όταν αυτός επικαλείται το τεκμήριο της αθωότητας, από τους διασήμους.
Και μιας και η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στις πολιτισμένες χώρες αυτού του κόσμου, καλό θα ήταν να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να ακούσουμε με τον απόλυτο σεβασμό όποιον νιώθει πως έχει αδικηθεί, να μην τον οδηγήσουμε σε μία τηλεοπτική αρένα ώστε να γίνει βορά στις κάμερες αλλά να τον προτρέψουμε να καταγγείλει το γεγονός εκεί που πρέπει. Και σίγουρα να μην ευχόμαστε διαπόμπευση και ρετσινιά μέχρι και στα τρισέγγονα του καθενός. Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τα λεγόμενά του.
