Η Άννα Διαμαντοπούλου μίλησε στη Φαίη Σκορδά και το "Buongiorno" για την οικογένειά της, αλλά και την πολιτική της πορεία.
Με μια μακρόχρονη πορεία στην πολιτική, η Άννα Διαμαντοπούλου εξιστόρησε πώς ξεκίνησαν όλα, με τον διορισμό της ως νομάρχης.
"Ήταν τρομερή εμπειρία στα 26 μου. Ήμουν πολύ νέα, είχα μια τεράστια κοτσίδα, φορούσα τα ρούχα της εποχής, το προφίλ ήταν τελείως αντισυμβατικό αν σκεφτείς ότι ο προηγούμενος νομάρχης ήταν πρώην στρατιωτικός. Πήγα να μπω στη θέση του νομάρχη και ήταν ένας αστυνομικός που μου είπε "πού πας εσύ;”. Ντράπηκα να πω είμαι νομάρχης και είπα "θέλω να πάω εκεί”. Μου είπε "εκεί είναι η θέση του νομάρχη” και είπα "εγώ είμαι η καινούργια νομάρχης” και μου απάντησε "και εγώ είμαι ο μέγας Ναπολέων”. Είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο και είναι και πάρα πολλών ειδών οι επιθέσεις που δέχεται μια γυναίκα. Και οι άντρες. Η πολιτική είναι ένα σκληρό πράγμα, εγώ έχω ρίξει πολύ κλάμα" είπε αρχικά η Άννα Διαμαντοπούλου.
"Όταν κατέβηκα πρώτη φορά υποψήφια βουλευτής ήταν περίπου ενάμισης μήνας μετά που είχα γεννήσει. Ο άντρας μου και η οικογένειά μου ήταν αντίθετοι αλλά αποφάσισα να κατεβώ. Την τελευταία ημέρα των εκλογών πήγα σε εκλογικό κέντρο και ήταν γεμάτο με τρικάκια που έγραφαν "θα εμπιστευτείτε μια γυναίκα που άφησε το μωρό της για να κατεβεί στις εκλογές;”. Δεν έχω ζήσει τίποτα πιο πικρό στη ζωή μου. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και έκλαιγα μισή ώρα, όχι για τα χαρτάκια αλλά για τις ενοχές μου, για το ότι πώς το έκανα αυτό το πράμα. Κανένας άντρας ποτέ δεν μπορεί να το ζήσει αυτό, ήταν από τα πιο σκληρά πράγματα που έχω ζήσει γιατί είχε σχέση με τη μητρότητα, με το παιδί" πρόσθεσε.
"Έχασα τον πατέρα μου, ο καθένας έχει πυλώνες στη ζωή του, και εμένα ο πατέρας μου ήταν ένας πυλώνας, ένας άνθρωπος αυστηρός, πατριαρχικός, κομμουνιστής αλλά χρωστάω πάρα πολλά από την πορεία μου και τις αρχές μου στον πατέρα μου" και συμπλήρωσε για τη μητέρα της: "Είναι μεγάλη σε ηλικία, είναι μια πάρα πολύ σκληρή ιστορία γιατί ζει και δε ζει ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου, είναι η μαμά σου και δεν είναι η μαμά σου, είναι αυτό το απλανές βλέμμα που άλλοτε σε αναγνωρίζει και άλλοτε δε σε αναγνωρίζει και βέβαια είναι η ανάγκη να υπάρχει φροντίδα 24ωρη. Η οικογένεια που έχει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο περιστατικό πρέπει να έχει τη δυνατότητα να απασχολεί άτομο, πολλές φορές και δύο. Είναι πάρα πολύ μεγάλο θέμα. Είναι στην ατζέντα μου, το έχω βάλει με όλους τους όρους, οι δομές για τη μακροχρόνια φροντίδα".