Στο "Στούντιο 4" μίλησε η Λήδα Μαρία Μανθοπούλου μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στα 100 μέτρα των Παραολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι.
Διαβάστε Επίσης
"Τώρα αρχίζω και ξεκουράζομαι. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, βλέπω το μετάλλιο στη θήκη και λέω "wow". Ήξερα ότι με βάση τους χρόνους μου ήμουν για βάθρο, μη λέμε ψέματα κιόλας. Σε όλη μου την καριέρα του στίβου ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη και χωρίς άγχος. Είναι από τα προτερήματα μου. Στον τελικό κοίταξα από τον βατήρα μου και είδα ότι όλο το στάδιο ήταν γεμάτο, πάλι καλά δεν με επηρέασε" δήλωσε αρχικά.
Πώς είναι να τρέχεις 100 μέτρα σε Παραολυμπιακούς αγώνες; Η ίδια απάντησε πάνω σε αυτό: "Δεν ξέρω πώς είναι για τους άλλους αθλητές. Για μένα, μπορείς να με βάλεις να τρέξω σε όποιο στάδιο, δεν θα αλλάξει κάτι για μένα, εγώ τρέχω 100 μέτρα, σε όποιο στάδιο. Δεν με επηρεάζει τίποτα".
Το τρέξιμο, όπως ανέφερε, είναι η ζωή της: "Το τρέξιμο για μένα είναι τρόπος ζωής το κάνω από 7 χρονών, μου αρέσει, είναι η δουλειά μου ουσιαστικά και πάλι καλά το λατρεύω και το συνεχίζω. Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις κάτι που αγαπάς, το κάνεις με την καρδιά σου και δεν σε κουράζει. Σίγουρα και εγώ κουράζομαι αλλά είμαι γεμάτη".
Η ίδια τόνισε επίσης όσον αφορά το μετάλλιο: "Το μετάλλιο σίγουρα επηρεάζει το ντεκόρ του δωματίου μου (γέλια). Σαν Λήδα, πέρα από τον τίτλο, για μένα δεν θα αλλάξει κάτι. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος πριν και μετά το μετάλλιο".
Σε άλλο σημείο, η Λήδα Μαρία Μανθοπούλου, η οποία έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, θέλησε να στείλει ένα σημαντικό μήνυμα για τα άτομα με αναπηρία: "Μέχρι πριν λίγους μήνες έτρεχα με τους αρτιμελής και συνεχίζω τώρα με τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Επειδή δεν έχω κάποια εμφανή αναπηρία, πιστεύω ότι είναι καλό οι άνθρωποι γύρω μας να καταλαβαίνουν ότι ακόμα και σε εμάς που δεν μας φαίνεται… Δεν είναι σημαίνει ότι δεν επηρεαζόμαστε. Θέλω να πω ότι είμαστε και εμείς. Με βλέπουν έξω και λένε "τι έχεις εσύ ας πούμε;". 'Αν το έβλεπες, θα καταλάβαινες" μου έρχεται να πω" .
Η Λήδα Μαρία Μανθοπούλου ρωτήθηκε στη συνέχεια τι ήταν αυτό που την έκανε να μην εγκαταλείψει τον αθλητισμό μετά τη διάγνωση της σκλήρυνσης: "Δεν μπορούσα να το αφήσω, το κάνω 10-12 χρόνια, δεν μπορώ να αφήσω από τη μία μέρα στην άλλη. Εννοείται μου πήρε αρκετό χρόνο για να ξαναμπώ στο στάδιο, να καταλάβω τις αλλαγές του σώματός μου. Αλλά, μόλις ξαναπάτησα στο γήπεδο είπα "Εδώ είναι, δεν υπάρχει αλλαγή σε σένα" […] Πάντα ήξερα ότι μπορούσα να πετύχω μεγάλα πράγματα και ποτέ δεν το έβαλα κάτω".
Και πρόσθεσε: "Ήταν πολύ δύσκολο να ξαναπώ στον αθλητισμό. Πολλοί γύρισαν και μου είπαν "Έχεις κάνει τόσες θυσίες, μήπως να το αφήσεις;". Να το αφήσω για να μην επιβαρύνω την κατάστασή μου. "Τι θυσίες έχω κάνει ας πούμε;" απαντούσα και με κοιτούσαν σαν χάνοι. Αυτό για μένα έχει γίνει τρόπος ζωής. Αυτά που άλλα παιδιά βλέπουν ως θυσίες, εγώ τα κάνω με χαρά, δεν ξέρω τι είναι η θυσία".
Σε άλλο σημείο, η Λήδα Μαρία Μανθοπούλου αναφέρθηκε σύντονα στον πατέρα της, τον Αίαντα Μανθόπουλου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή μήνες πριν την κατάκτησή της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
'Έμενα 4 χρόνια στη Ρουμανία με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, μαζί με την οικογένεια από τη μεριά της μαμάς μου. Με στήριξαν πολύ όταν είπα ότι θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα και να αγωνιστώ για τη χώρα μου" είπε.
Και συμπλήρωσε: "Πάντα και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου ήθελαν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Για να είμαστε υγιής, εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν παιδιά που τρέχαμε όλη μέρα. Εννοείται με έναν τρόπο οι γονείς μου μας έσπρωξαν στον αθλητισμό".