Συνέντευξη στο περιοδικό Gala και τη Μαρία Λεμονιά παραχώρησε ο Απόστολος Χρήστου και αποκάλυψε μεταξύ άλλων τη στιγμή που σκέφτηκε να τα παρατήσει και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τα πρώτα χρόνια.
"Παρά τα όσα ειπώθηκαν, η πόλη του φωτός αποδείχτηκε πολύ φιλόξενη για εμάς τους ξένους αθλητές. Υπήρχαν κάποια προβλήματα στον συντονισμό τις πρώτες ημέρες σχετικά με τις μετακινήσεις, που όμως ξεπεράστηκαν γρήγορα. Δεν θα ξεχάσω την παρέλαση των αθλητών μέσα στις βάρκες, το αργό ταξίδι μέσα στον Σηκουάνα, αλλά και το φίλαθλο πνεύμα που κυριαρχούσε στις κερκίδες. Ο δικός μου αγώνας βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε στον ποταμό, αλλά σε πισίνα, μέσα σε κλίμα ακραίου ενθουσιασμού", είπε αρχικά ο Απόστολος Χρήστου.
"Το αγώνισμα στο οποίο είμαι πιο δυνατός είναι τα 100 μέτρα ύπτιο. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς έμεινα εκτός μεταλλίου στο συγκεκριμένο αγώνισμα για μόλις δύο εκατοστά του δευτερολέπτου. Όταν αντιλήφθηκα τι μου συνέβη έπεσε η ψυχολογία μου. Για αρκετές ώρες ήμουν τόσο χάλια που ήθελα να τα εγκαταλείψω όλα και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ την αποτυχία μου. Αν δε μιλούσα με την οικογένειά μου, το σίγουρο είναι ότι θα είχα γυρίσει. Με την κουβέντα με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η χαμένη ευκαιρία δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου. Παρόλο που τα 200 μέτρα ύπτιο δεν είναι το δυνατό μου αγώνισμα, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου και είπα τώρα είναι η ευκαιρία. Έπεσα στην πισίνα συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις μου και έζησα το όνειρο. Μετά από τόσα μετάλλια και με τη συγκίνηση που έχω βιώσει, μπορώ να πω ότι καμιά άλλη στιγμή στην καριέρα μου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή. Έπεσα στο νερό και δε σκεφτόμουν τίποτα. Άδειο μυαλό, αλλά η καρδιά μου διψούσε. Ήθελα να κερδίσω ένα μετάλλιο για την οικογένειά μου, για την Ελλάδα, για μένα. Έχω περάσει δύο χρόνια σκληρής προσπάθειας, δεν θα μπορούσα να επιστρέψω με άδεια χέρια" πρόσθεσε.
Διαβάστε Επίσης
"Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα ομολογώ. Οι γονείς μου με έγραψαν στο κολυμβητήριο επειδή δεν είχα μάθει να κολυμπάω, αλλά και για να ασχοληθώ γενικότερα με τον αθλητισμό. Τον πρώτο καιρό το κολύμπι δε μου άρεσε καθόλου με κλάματα πήγαινα στην πισίνα. Μερικά χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι οι δικοί μου είχαν δίκιο που επέμεναν. Θυμάμαι ότι η σχολική μου τσάντα εναλλασσόταν με αυτή του κολυμβητηρίου, το σώμα μου πονούσε από τις πολύωρες προπονήσεις και ελεύθερος χρόνος δεν υπήρχε. Στις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι οι συμμαθητές μου χοροπηδούσαν από χαρά για το καθισιό που θα ακολουθούσε, εκτός από μένα, εγώ ακόμη και την Πρωτοχρονιά ανεβοκατέβαινα την πισίνα. Όταν τα χρόνια πέρασαν και διαφάνηκαν οι δυνατότητες μου, άρχισα να βιώνω τη χαρά του αθλητισμού. Πλέον η μυρωδιά του χλωρίου ξυπνούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Το κολύμπι με εκτόνωνε, με απελευθέρωνε, με απεγκλώβιζε.
Ο πατέρας μου έχει θυσιάσει πολύ από τον ελεύθερο και επαγγελματικό χρόνο του για να γίνει αυτό που έγινε σήμερα. Χαίρομαι γιατί τον δικαίωσε. Μέχρι να ενηλικιωθώ και να πατήσω στα πόδια μου αποκτώντας την ανεξαρτησία μου, με έτρεχε παντού. Από το σχολείο στην πισίνα και από εκεί σε αγώνες. Ήταν οδηγός μου, εμψυχωτής, συμπαρασταθείς. Στάθηκα τυχερός γιατί είναι ο άνθρωπος που με επηρέαζε, αλλά είχε σωστό κριτήριο. Με έπεισε ότι πρέπει να κάνω ορισμένες αλλαγές, της έκανα και ήρθαν οι μεγάλες επιδόσεις. Συμπαρασταθεί στον αγώνα μου έγινε και ο αδερφός μου ο Γιάννης, παλιός αθλητής. Χρωστώ και σε εκείνον πολλά" συμπλήρωσε.