Η Στεφανία Γουλιώτη μίλησε στην Άννα Μαρία Βέλλη και το YouTube κανάλι της σχετικά με την οικογένειά της και το πώς "κλήθηκε" να συμπληρώσει το κενό του πατέρα της, όταν ο ίδος έλειπε από το σπίτι, αλλά και τον τρόπο που διαχειρίζεται τις απώλειες.
Η δημοφιλής πρωταγωνίστρια ανέφερε αρχικά πως "Η μητέρα μου ήταν ξένη στο χωριό. Είχε τρομερές δυσκολίες αλλά έμεινε, παντρεύτηκε με τον πατέρα μου, ο οποίος έφυγε πολύ γρήγορα γιατί ήταν ναυτικός. Την άφησε αρκετά μόνη της. Πρέπει να ερωτεύτηκαν πάρα πολύ. Για αυτό μετακομίσαμε στο Παλαιό Φάληρο… Η μαμά μου ήταν φανταστική, με πήγε μπαλέτο , θέατρο, μας πήγαινε σινεμά, έκανε πάρα πολλά για εμάς. Η ανάγκη μου να της δώσω χαρά, πήρε πολύ χώρο μέσα μου. Δεν μου ζήτησε η ίδια να την προσέχω. Κατάλαβα ότι υπήρχε ένα κενό που έπρεπε να καλύψω και το ένα φέρνει το άλλο μετά. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο. Αναπόφευκτα ένα παιδί θα πάει να βρει το κενό που υπάρχει. Μέσα σε αυτή την αποστολή νιώθεις σημαντικός και αφού νιώσεις σημαντικός, θέλεις αυτό να κάνεις στη ζωή σου".
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, η Στεφανία Γουλιώτη μίλησε για τις απώλειες που έχει βιώσει αλλά και τη γενικότερη ιδέα του θανάτου, μέσα στο μυαλό της, σημειώνοντας πως "Όσο δεν έρχεσαι εσύ αντιμέτωπος με αυτό, μέσω αρρώστιας ή εμένα κοντινοί μου άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό, οι επόμενες εξετάσεις σου να μην ξέρει πώς θα είναι, το ζούμε πολύ. Μέσα από τον πατέρα ή τους άλλους ανθρώπους ζεις το κομμάτι της απώλειας. Το πώς εσύ έρχεσαι κοντά με τον θάνατο είναι πολύ διαφορετικό από τη δική σου συνάντηση με αυτό. Θυμάμαι μια φορά κάτι εξετάσεις μου βγήκαν άσχημες. Είναι πολύ διαφορετικό να χάσεις τον πατέρα σου που επί επτά χρόνια είχε καρκίνο και προετοιμαζόσουν για αυτό, από το να χάσεις σε νεαρή ηλικία τον πρώτο σου έρωτα, ξαφνικά. Είσαι παιδί, όλα γίνονται πιο γρήγορα και σου αφήνει πράγματα που δεν ξέρεις τι σου έχει αφήσει στην πραγματικότητα. Εγώ τότε έκλαψα δυο μέρες και τέλος. Αλλά δεν ξέρεις τι κάρβουνο που καίει σου άφησε μέσα σου, σου αφήνει αυτό. Η δυσκολία είναι περισσότερο στο πώς εσύ έρχεσαι αντιμέτωπος με το όταν εσύ είσαι αντιμέτωπος με αυτό ή για τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με την ευθανασία".
Στην απώλεια σου κόβονται τα πόδια, στην πραγματικότητα. Έχει να κάνει με το πόσο γερούς δεσμούς φτιάχνεις στη ζωή σου και πόσο γραπώνεσαι από αυτό. Εγώ έχω ταυτόχρονα μία, όχι ικανότητα, αλλά το να είμαι κινική απέναντι στα πράγματα. Μάλλον μειονέκτημα θα το πω. Ξέρω ότι όλοι θα πεθάνουμε και βάζω ένα μπλοκ εκεί. Μετά συνειδητοποιώ το μπλοκ που έχω βάλει και λέω 'Έλα να το ζήσεις. Άσε να περάσει από μέσα σου'. Οπότε η απώλεια εξαρτάται στο τι φάση σε βρίσκει".