Ο Λάκης Λαζόπουλος μίλησε στη δημοσιογράφο Μαρία Ανδρέου και την εφημερίδα "Espresso", αναφερόμενος στα κοινωνικά γεγονότα της εποχής μας.
Με τη δημοσιογράφο να σημειώνει ότι στην παράστασή του "έκλεψε" τα φωτα ο ρόλος του πατέρα και όχι της μητέρας του, όπως έχει συνηθίσει το κοινό του, ο Λάκης Λαζόπουλος σημείωσε πως "Η μητέρα μου πάντα είναι παρούσα και ζωντανή στις παραστάσεις μου. Και πόσο μάλλον στη Μυτιλήνη, που το είχε τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο. Θυμάμαι ότι έπαιρνε το ΚΤΕΛ για να πάει στο καράβι και να έρθει στο νησί. Και για τη μάνα μου ήταν μεγάλη ταλαιπωρία το πλοίο γιατί ζαλιζόταν. Το έλεγε και το ξανάλεγε, αλλά τελικά έκανε πάντα το τάμα της. Οπότε η μητέρα μου είναι πάντα στο μυαλό μου. Αλλά κάτω από την πανσέληνο της Μυτιλήνης ο πατέρας μου έψαχνε μια δικαίωση".
Συμπλήρωσε μάλιστα ότι "Θα φανεί παράταιρο, αλλά ήθελα να περάσω μ’ έναν τρόπο την αγάπη που είχα στον πατέρα μου και που μας είχε κι αυτός. Πιστεύω στο νόμισμα της αγάπης. Στην Ελλάδα ακούμε τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μετά την πανδημία, για ενδοοικογενειακή βία. Στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι περίεργο: Οι άνδρες αγαπάνε τις μάνες τους, αλλά χτυπάνε τις γυναίκες τους. Δηλαδή, μπορεί να δεις τον άντρα να σαπίζει τη γυναίκα του στο ξύλο και να είναι αρνί απέναντι στη μάνα του.
Αυτό που ακούμε στα δελτία ειδήσεων συνεχώς είναι για γυναίκες που δεν ασκούν την παραμικρή άμυνα απέναντι στον σύζυγο ή στον φίλο. Δεν τους κάνουν γρατσουνιά. Και θα σας πω κάτι. Δεν πρόκειται για γενοκτονίες. Πρόκειται για εκτελέσεις. Οταν αυτές οι γυναίκες δεν μπορούν να αμυνθούν λόγω έλλειψης σωματικής δύναμης, τότε μιλάμε για εκτελέσεις. Αν είχαν όπλο αυτοί οι άντρες, θα τις πυροβολούσαν κιόλας. Τι να κάνω τη συγγνώμη μετά τον πυροβολισμό; Όταν έχω σκοτώσει; Κάποια στιγμή, αν μπορούσα να απαγορεύσω μια λέξη, θα ήταν η λέξη "συγγνώμη". Τη συγγνώμη την έχουν έτοιμη την ώρα που σκοτώνουν".
όσον αφορά το συνδυασμό της σάτιρας με την πολιτική ορθότητα, ο ίσιος επισημαίνει ότι "Σήμερα δεν μπορείς να κάνεις σάτιρα λόγω των χορηγών. Το βλέπεις στο ίντερνετ αυτό. Οι χορηγοί δίνουν πολλά λεφτά στο ίντερνετ, αλλά ελέγχουν τι θα πεις. Οι διαφημιστικές σού λένε ότι δεν πρέπει να εκτεθείς και σε περιορίζουν θεματολογικά. Τι σου λένε, δηλαδή; Πάρε διαφημίσεις που σου χρειάζονται για να ζήσεις, αλλά και εσύ πρέπει να φερθείς ανάλογα. Οπότε αυτούς που πάνε να αναπτυχθούν στη σάτιρα τους βάζουν σ’ ένα πολυτελές φυτώριο. Αλλά εγώ είμαι αρκετά μεγάλος για να γίνω… φυτό σε φυτώριο! Δεν γίνεται! Γράφεις κάτι στο διαδίκτυο και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια σχόλια είναι αληθινά και ποια εγκάθετα.
Πιστεύω ότι τα πρώτα είκοσι σχόλια τα γράφει ένας στρατός, ώστε να δημιουργήσουν κλίμα όταν τα διαβάσεις. Υπάρχει αφανής στρατός που κάνει αφανή δουλειά. Μην τα πιστεύετε όλα αυτά που γράφονται σαν σχόλια. Δεν είναι ο κόσμος τόσο χυδαίος. Δεν γίνεται να υπάρχουν τόσοι βόθροι! Και αν υπάρχουν τόσοι, πού ακριβώς είναι; Πού είναι αυτά τα σπίτια; Έχω ασχοληθεί με το θέμα και το έχω ερευνήσει… Όταν διαβάζεις εγκάθετα μηνύματα, πρέπει να μην αγχωθείς, να χαλαρώσεις, να αφήσεις να περάσουν τα πρώτα τριάντα και μετά θα δεις την πραγματικότητα στα παρακάτω σχόλια".