Καλεσμένος στο "Στούντιο 4" της Δευτέρας βρέθηκε ο Γιώργος Παπαστεφάνου.
Μεταξύ άλλων, ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο για σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του.
"Υπήρξαν πολλές δυσκολίες, η τηλεόραση δεν ήταν πάντα το ζητούμενο. Στα πρώτα χρόνια δεν την ήθελαν την τηλεόραση. Ο Γιώργος Νταλάρας για παράδειγμα δεν την εμπιστευόταν την τηλεόραση καθόλου, η Μαρινέλλα επίσης ήταν δύσκολη. Όταν κατάφερα να κάνω μαζί τους εκπομπή και η συνεργασία πήγε καλά, αισθανόμουν μια χαρά […] Τη φοβόντουσαν; Δεν την εμπιστεύονταν; Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές η τηλεόραση ξέφευγε, εγώ προσπαθούσε αυτό ακριβώς να αποφύγω, να μην ξεφεύγουμε. Τότε η τηλεόραση ξέφευγε και από την αισθητική μεριά και από το μέτρο. Για μένα ήταν πάντα ό,τι πιο σημαντικό, το μέτρο" είπε.
Σε άλλο σημείο, ο Γιώργος Παπαστεφάνου εξήγησε πώς έμεινε εκτός της οικογενειακής επιχείρησης του πατέρα του: "Ήταν να διαδεχτώ τη δουλειά του πατέρα μου , ήταν μία ανθούσα επιχείρηση εκείνη την εποχή. Για να μπαίνω στο κλίμα ο πατέρας μου με πήγαινε στο εργοστάσιο μετά το σχολείο, ήμουν 8 ετών. Εγώ ήμουν ένα ξεμυαλισμένο παιδάκι που όλο τραγούδαγε και γέλαγε. Ξεμυάλιζα τις εργάτριες και ο πατέρας μου με απέλυσε".
Ο Γιώργος Παπαστεφάνου γνώρισε μέσω της δουλειάς του ζωντανούς θρύλους. Μεταξύ αυτών το ίνδαλμά του, η Μελίνα Μερκούρη: "Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε ένα παιδικό ίνδαλμα. Στηνόμουν έξω από το θέατρο και από το σπίτι της για να τη δω. Μάζευα αυτόγραφα, έχω σπουδαία αυτόγραφα. Όταν είσαι τόσο μικρός, δεν φαντάζεσαι ότι όλα αυτά τα σπουδαία πρόσωπα θα τα γνωρίσεις από κοντά. Η Μελίνα Μερκούρη ήταν αυτό που ήταν, μοναδική, larger than life, μια μεγάλη καρδιά, ένα μεγάλο χαμόγελο, ένα παράθυρο στον κόσμο. Βεβαίως, ήταν η "Στέλλα", που ήταν το Ευαγγέλιό μου, μεγάλη ταινία, αριστούργημα".
Ο Γιώργος Παπαστεφάνου δεν σταμάτησε να δουλεύει τα χρόνια της Χούντας: "Στα χρόνια της Χούντας έζησα αυτό που είχα δει σε ταινίες του Τρυφώ, να σπάνε δίσκους. Θυμάμαι στη Ρηγίλλης είχαμε υπόγεια καμαράκια – στούντιο, όπου πηγαίναμε και κάναμε τις ηχογραφήσεις. Κατέβηκα από τον τρίτο που ήταν το γραφείο μου στο υπόγειο και άκουσα ένα σφυρί να βγάζει έναν μονότονο ήχο. Κατεβαίνοντας, το σφυρί δυνάμωνε και όταν βγήκα από το ασανσέρ είδα πεταμένους δίσκους και ένα υπάλληλο να τους σπάει. Έσπαγε και απαγορευμένους δίσκους, του Θεοδωράκη, της Μελίνας και άχρηστους που είχε στείλει η επαρχεία. Πολλοί από αυτούς ήταν πολιτικοί δίσκοι, πρόλαβα να διασώσω κάποιους. Το να δουλεύεις με λογοκρισία είναι πολύ δυσάρεστο".