Συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και τη Σίσσυ Μενεγάτου παραχώρησε ο Πάνος Σταθακόπουλος και αναφέρθηκε στα αυτοσχέδια παιχνίδια που έφτιαχνε με τους φίλους του, όταν ήταν στο χωριό.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
"Ως παιδάκι θυμάμαι ότι έπαιζα με τα άλλα παιδιά στο χωριό και περνούσαμε καλά. Φτιάχναμε αυτοσχέδια παιχνίδια. Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ να έχω πάρει δώρο ένα παιχνίδι. Περιμέναμε πως και πως πότε θα σφάξουν το γουρούνι Χριστούγεννα ή απόκριες, για να πάρουμε την ουροδόχο κύστη του, να την περάσουμε με στάχτη, γιατί κολλούσε, να τη φουσκώσουμε και να την κάνουμε μπάλα, ένα μεγάλο τόπι για να παίζουμε" είπε αρχικά ο Πάνος Σταθακόπουλος.
"Παίρναμε τα κουτάκια από τις κονσέρβες και τα κάναμε αυτοκινητάκια. Παίρναμε τα καπάκια από τα αναψυκτικά και τις μπύρες, τα χτυπάγαμε με μια πέτρα για να γίνουν λεία και καθόμασταν σε ένα πεζούλι και τα πετούσαμε. Αν το καπάκι το δικό μου πήγαινε πάνω στο καπάκι ενός άλλου παιδιού, τα έπαιρνα όλα. Θυμάμαι ότι δεν υπήρχε καπάκι για καπάκι στο χωριό, γιατί πηγαίναμε και τα παίρναμε για να παίξουμε. Εγώ πρόλαβα να μην έχουμε φως. Το φως ήρθε όταν ήμουν στη Δευτέρα δημοτικού. Ήμουν στο στρατό όταν μπήκαν τα πρώτα τηλέφωνα στο χωριό. Μέχρι τότε υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο. Οι τουαλέτες ήταν έξω από τα σπίτια. Είχα πάθει σοκ όταν η γιαγιά μου με πήρε και πήγαμε απόκριες στην Πάτρα, όπου ζούσε η αδελφή της, και είδα ότι μέσα στο σπίτι της, δίπλα στην κουζίνα, υπήρχε το μπάνιο. Θυμάμαι ότι έλεγα μέσα μου σαν παιδάκι "μα είναι δυνατόν; Πώς τρώνε αυτοί οι άνθρωποι και είναι το μπάνιο δίπλα;”" προσέθεσε.