Η Κατερίνα Κακοσαίου μίλησε στη Σάσα Σταμάτη και το ένθετο Secret των Παραπολιτικών και εξέφρασε την ανυπομονησία της για το νέο της ξεκίνημα, μίλησε για το πως είναι να είσαι η κόρη του Γιάννη Πλούταρχου αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε λόγω της ΔΕΠΥ.
Διαβάστε Επίσης
Σε λίγες ηµέρες ξεκινάς τις εµφανίσεις µε τον πατέρα σου. Πώς νιώθεις; Είναι αυστηρός µαζί σου;
Είναι σίγουρα πολύ αυστηρός κριτής, αλλά αυτό µε έχει βοηθήσει µέχρι σήµερα πάρα πολύ, γιατί θέλω ό,τι κάνω να είναι πραγµατικά καλό και σωστό µουσικά. Να αρέσει κατ’ αρχάς σε εµένα και, εννοείται, επιθυµία µου είναι να αρέσει και στον κόσµο. Για τις εµφανίσεις που έρχονται στην "Ανοδο" είµαι ενθουσιασµένη. Είναι η πρώτη φορά που θα βρίσκοµαι σε νυχτερινό µαγαζί της Αθήνας και ανυποµονώ. Νοµίζω, θα είναι µια πολύ όµορφη συνεργασία.
Βγήκες και δήλωσες δηµόσια ότι έχεις "85% ∆ΕΠΥ. Αν κάτι δεν σε ενδιαφέρει, δεν µπορείς να µείνεις συγκεντρωµένος πάνω από 10 λεπτά και είσαι ακραία υπερκινητικός άνθρωπος". Πώς είναι να ζεις µε ∆ΕΠΥ;
∆εν είναι κάτι άξιο να σταθεί κανείς τόσο πολύ σε αυτό, δεν έχει κάποια φανερή διαφορά ένας άνθρωπος µε ∆ΕΠΥ, εκτός της υπερκινητικότητας. Η ∆ΕΠΥ είναι µια πολύ συχνή µαθησιακή δυσκολία. Σίγουρα υπάρχει µια δυσκολία έκφρασης, παρ’ όλα αυτά κάθε µαθητής µπορεί να έχει τις δικές του δυσκολίες. ∆εν θεωρώ ότι η ∆ΕΠΥ είναι τόσο τροµακτική όσο αφήνουν κάποια παιδιά να πιστεύουν ότι είναι… Τρεις στους πέντε µαθητές πιθανώς να έχουν. Είναι κάτι πάρα πολύ κοινό. Μπορώ όµως σίγουρα να πω για έναν τέτοιο άνθρωπο πως, για να ασχοληθεί µε οτιδήποτε στη ζωή του, θα πρέπει πραγµατικά να τον ενδιαφέρει, αλλιώς δεν θα είναι εστιασµένος σε αυτό. Γενικώς, αν τα παιδιά έχουν όρεξη και θέληση, η ∆ΕΠΥ σίγουρα δεν είναι η αιτία να τους σταµατήσει ούτε την προσπάθεια ούτε τα όνειρα.
Αντιµετώπισες µέχρι σήµερα δυσκολίες λόγω της ∆ΕΠΥ;
Σίγουρα µαθησιακές. Στα χρόνια του σχολείου ειδικά. Στο πανεπιστήµιο πλέον είχα µάθει να το διαχειρίζοµαι, όποτε γι’ αυτό κατάφερα να πάρω και το πρώτο και το δεύτερο πτυχίο. Είναι κάτι στο οποίο έχουµε τον έλεγχο, αν το θελήσουµε. Η υπερκινητικότητα είναι κάτι που βιώνω ακόµα και τώρα, αλλά δεν τη θεωρώ πρόβληµα. Ισα-ίσα, δεν κάθοµαι σχεδόν ποτέ, συνέχεια θέλω κάτι να κάνω, µε κάτι να καταπιάνοµαι. Αυτό µε κάνει να µη βαριέµαι, µου δίνει ζωή.