Συνέντευξη στην κάμερα της εκπομπής "Ελένη" παραχώρησε η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους.
Η γνωστή ηθοποιός μίλησε αρχικά για το γεγονός ότι οι γιοι της βρίσκονται πλέον στην εφηβεία: "Τα παιδιά μου είναι 15 και 14 ετών. Είναι φυσιολογική ηλικία, για εκείνα είναι φυσιολογική ηλικία, εμείς λίγο δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι μεγαλώνουν, ότι φεύγουν από εμάς αλλά γι΄αυτά είναι φυσιολογικό. Περισσότερο είναι ανασφάλειες δικές μας".
Θα ήταν θετική αν τα παιδιά της επέλεγαν τον χώρο της υποκριτικής; Η ίδια απάντησε πάνω σε αυτό: "Δεν θα μπορούσα να είμαι αρνητική σε οποιοδήποτε εργασία θα επέλεγαν τα παιδιά μου. Νομίζω ότι δεν είναι δουλειά του γονιού να είναι αρνητικός ή θετικός, είναι το δικαίωμα του παιδιού. Άρα, αν μας έλεγαν ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, με γεια τους με χαρά τους. Με ποιο δικαίωμα θα σταματήσεις εσύ έναν άνθρωπο και να του πεις "Όχι, σου απαγορεύω"; Και πώς θα το κάνεις κιόλας…".
Όπως μοιράστηκε στη συνέχεια, όταν ήταν νεότερη δεν έβλεπε με καλό μάτι τα θετικά σχόλια για την εμφάνισή της: "Για πολύ καιρό μικρή όταν ήμουν πιτσιρίκα, δεν μου άρεσε να μου λένε καλά λόγια για τη εμφάνισή μου. Το θεωρούσα αρνητικό, είχε να κάνει με το τότε. Τότε, ειδικά στον χώρο της υποκριτικής, η ωραία γυναίκα σήμαινε κιόλας ότι δεν είσαι καλή ηθοποιός. Τώρα αυτά τα πράγματα έχουν ξεπεραστεί, τώρα θα πάρεις τις δουλειές που αρμόζουν σε σένα. Θα χάσεις δουλειές επειδή είσαι πολύ ωραίος, όπως θα χάσεις δουλειές επειδή είσαι πολύ άσχημος, δεν σημαίνει κάτι. Είναι συγκεκριμένη η πίτα".
Στη συνέχεια, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους αναφέρθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της: "Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν αρρώστησε η μητέρα μου και έφυγε, νομίζω ότι μία τέτοια στιγμή για κάθε άνθρωπο είναι δύσκολη. Ήταν μικρή, ήταν 66 ετών. Μου λείπει να την πάρω ένα τηλέφωνο να της πω τι κάνουν τα παιδιά ή να της ζητήσω να φτιάξει ένα φαγητό. Απλά πράγματα, πολύ μικρά, που όταν τα έχεις δεν δίνει βάση γιατί είναι αυτονόητα".
Και πρόσθεσε: "Δεν ξεπερνιέται η απώλεια, συνηθίζεται. Μαθαίνεις να ζεις και με αυτό. Η παρουσία γίνεται απουσία, αντικαθίσταται η παρουσία από την απουσία".
Η σχέση της με το πέρασμα του χρόνου είναι αρκετά καλή: "Η σχέση μου με τον χρόνο είναι καλή σε γενικές γραμμές. Δεν αγχώνομαι για την εικόνα μου, πιο πολύ για το μέσα μου, όχι το ψυχικό, το σωματικό. Έχω για παράδειγμα διάφορα μυοσκελετικά, πρέπει να τα φροντίσω να μη χειροτερεύσουν που τα έχω από μικρή. Φυσικά και θέλω να δείχνω καλά κάνω ό,τι μπορώ που να μην είναι παραμορφωτικό. Οι άνθρωποι πρέπει να μεγαλώνουμε, γιατί έχουμε την τύχη να μεγαλώνουμε, αν κοντράρεις το μεγάλωμα είναι και λίγο άδικο γι' αυτούς που δεν κατάφεραν να μεγαλώσουν ποτέ".