Καλεσμένη στο "Στούντιο 4" της Παρασκευής βρέθηκε η Λυδία Κοινίορδού. Η γνωστή ηθοποιός παραχώρησε μία συνέντευξη στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο αναφερόμενη στη μακρά πορείας της μέσα στον χώρο του θεάματος αλλά και στην προσωπική της διαδρομή.
"Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου "Πώς θα την αντιμετωπίσω;". Μου λένε "νομίζαμε ότι θα είστε απλησίαστη, δύσκολη και τελικά είστε ένας φυσιολογικός άνθρωπος". "Πώς να είμαι;" τους ρωτάω" δήλωσε αρχικά.
Η ίδια εξήγησε αρχικά πώς αισθάνεται για το γεγονός ότι αρκετοί τη χαρακτηρίζουν "σπουδαία ηθοποιό": "Αυτή η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, είναι σαν το κρεμμύδι, βγάζεις μία φλούδα και βλέπεις ότι έχει κι άλλο κι άλλο. Κάθε φορά που ξεκινάω ένα καινούργιου ρόλο λέω "Την πάτησα, δεν μπορώ. Δεν είμαι ηθοποιός, γιατί το έκανα αυτό". Το λέω αυτό γιατί νιώθω ότι ξαναρχίζω από την αρχή . Φαντάζομαι ότι έτσι πρέπει, άμα στηρίζεσαι σε αυτά που ξέρεις, δεν προχωράς. Ενώ, ξεκινώντας από το μηδέν γνωρίζεις καινούργιους κόσμους, είναι πιο ουσιαστικό και δεν βαριέσαι. Τα καλά λόγια πάντα μας ευχαριστούν, μη λέμε ψέματα, αλλά όταν αναλογίζεσαι τη δουλειά που πρέπει να ρίξεις για να φτάσεις σε ένα αποτέλεσμα και πόσο αυτονόητο δεν είναι αυτό, δεν μπορώ να δεθώ πάνω στο "κατάρτι της σπουδαίας ηθοποιού". Δεν με αντιμετωπίζουν σαν μύθο, δεν το έχω νιώσει αυτό γιατί εγώ δεν το αποπνέω αυτό το πράγμα, δεν μου αρέσει".
Στη συνέχεια, η ίδια ρωτήθηκε αν υπάρχει κάποια γνώμη ή κριτική που να την έχει συγκινήσει: "Υπάρχουν στιγμές και με τον κόσμο και με τους δασκάλους μου που τις κρατάω σαν φυλαχτό, που μου δίνουν μεγάλη δύναμη σε αυτήν τη δουλειά. Απλές κουβέντες απλών ανθρώπων -επειδή λέγονται μέσα από μία αθωότητα, μέσα από μία καθαρότητα ψυχής και μέσα από ανιδιοτέλεια- είναι για μένα πολύτιμες. Οι άνθρωποι στα χωριά μας ευχαριστούσαν που τους δείξαμε αρχαίο δράμα. Έχω ζήσει τέτοιες στιγμές με πολύ απλούς ανθρώπους και αυτό μου έχει δώσει πολύτιμες αποσκευές στη ζωή μου. Αισθάνομαι ότι παρέδωσα επιτυχώς το γράμμα. Αισθάνεσαι ότι είσαι ο μεσάζων, είσαι ανάμεσα στον ποιητή και στον απλό άνθρωπο που ήρθε να επικοινωνήσει μέσα από εσένα με τον ποιητή. Όταν εγώ καταφέρω να παραδώσω το γράμμα, τότε αισθάνομαι ευτυχής".
Η συζήτηση πήγε στον Κάρολο Κουν: "Δεν θα έλεγα ότι ήταν γενναιόδωρος με τα κομπλιμέντα του, είχε έναν δικό του τρόπο να σε κάνει να νιώθεις πότε αυτό που έκανες του άρεσε, πότε το αποδεχόταν και πότε δεν του άρεσε. Είχε τον δικό του τρόπο, δεν ήταν άνθρωπος που μιλούσε πολύ. Ο Κουν ήταν φαινόμενο, ένα σπάνιο φαινόμενο, δεν ήταν ένας απλός σκηνοθέτης και ένας απλός δάσκαλος, ήταν φαινόμενο. Όσο περνάει ο καιρός και τον αναλογίζομαι νιώθω τη σκιά του πάντα παρούσα πίσω μου από την πλάτη μου. Τον θεωρώ δάσκαλό μου παρότι δεν ήμουν στη σχολή του αλλά στο Εθνικό. Ως δάσκαλό μου αναγνωρίζω τον Κουν".
Σε άλλο σημείο, η Λυδία Κονιόρδου αναφέρθηκε στα κιλά της, τα οποία την απασχόλησαν αρκετά: "Μεγάλωσα σε μια εποχή που το ιδανικό της γυναίκας ήταν η Τουίγκι, πετσί και κόκκαλο. Εγώ δεν ήμουν έτσι λόγω φτιαξιάς, από την οικογένειά μου. Ήμασταν γεροδεμένες γυναίκες, δυναμικές, και η μάνα μου και η αδελφή μου. Δεν ήταν ο τύπος μου αυτός. Μπήκε στο κεφάλι μου ότι πρέπει συνέχεια να κάνω δίαιτα. Αυτό δείχνει πως τα πρότυπα καταπιέζουν τα παιδιά. Αυτό είναι από τα πιο ελαφριά πρότυπα. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα που δημιουργούν τραυματικές και συμπλεγματικές καταστάσεις στους ανθρώπους. Και ευρύτερα στην κοινωνία δημιουργούν μια μεγάλη υποκρισία".
Η Λύδια Κονιόρδου αναφέρθηκε επίσης στη ενασχόλησή της με τα κοινά της χώρας. Υπενθυμίζουμε ότι η ίδια διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού από τις 5 Νοεμβρίου 2016 έως τις 29 Αυγούστου 2018.
Εκείνη η περίοδος ήταν αρκετά πιεσμένη: "Γενικά μου αρέσει να κάνω καλά ό,τι κάνω. Όταν έγινα Υπουργός είχα πάρει ένα φουσκωτό στρώμα, υπήρχαν φορές που κοιμόμουν στο γραφείο. Ειδικά αν είχα να πάω Βουλή το πρωί, πού να πάω, να γυρίσω…. Κοιμόμουν εκεί και με ξυπνούσε η καθαρίστρια, την πρώτη φορά που με είδε και τρόμαξε".
Και πρόσθεσε: "Πολλά πράγματα τα ήξερα λόγω της ενασχόλησής μου με τον Πολιτισμό. Ήταν δύσκολη εποχή γιατί είχαμε μνημόνιο, δεν υπήρχαν χρήματα και έπρεπε να εξοικονομήσεις ό,τι μπορούσες από κομμάτια που δεν εξυπηρετούσαν ένα πραγματικό σκοπό. Χάρηκα πολύ γιατί κατάφερα να φέρω πίσω στο θέατρο τις επιχορηγήσεις".
Η Λύδια Κονδιόρδου μίλησε και για την κριτική που δέχτηκε την εποχή που υπήρξε Υπουργός: "Ανέλαβα μία ευθύνη προσπαθώντας να κάνω εντίμως, χωρίς δεύτερα παιχνίδια και χωρίς άλλες πλάγιες ιστορίες, πολύ καθαρά, αυτό που πίστευα και υπηρετούσα. Αυτό μου έδινε δύναμη. Αισθανόμουν πραγματικά ότι είμαι σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα με κριτική πανταχόθεν. Αλλά, είμαι πάνω σε ένα πλοίο που πιστεύω στο σκαρί του. Πίστευα τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν, όχι μόνο τους κοντινούς μου αλλά και τους υπηρεσιακούς ανθρώπους που βρήκα μέσα στο Υπουργείο. Βρήκα ανθρώπους πολύ αφοσιωμένους και παράξαμε έργο".
Για τη Λυδία Κονιόρδου άλλο πράγμα η πολιτική και άλλο πράγμα το θέατρο: "Η πολιτική και το θέατρο δεν έχουν κοινά. Όποιος λέει ότι οι πολιτικοί παίζουν θέατρο… Παίζουν κακό θέατρο. Είναι λάθος η έκφραση κατά τη γνώμη μου".
Θα επέστρεφε στην πολιτική; Η ίδια απάντησε πάνω σε αυτό: "Δεν το σκέφτομαι, έχω επανέλθει στη δεξαμενή των καλλιτεχνών και μου αρέσει πολύ γιατί από μικρό παιδί η φύση μου ήταν πάντα καλλιτεχνική".
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η Λυδία Κονιόρδου αναφέρθηκε και στον ρόλο της "Φόνισσας" του Παπαδιαμάντη τον οποίο ενσάρκωνε επί τρία χρόνια στο θέατρο: "Το έργο αυτό ήταν τόσο άγριο και ακραίο, Κάθε βράδυ έκανα τον σταυρό μου. Παρόλο που λάτρευα τον ρόλο και τον Παπαδιαμάντη, ήταν τόση δοκιμασία κάθε βράδυ… Επί τρία χρόνια δεν έζησα για να παίξω αυτόν τον ρόλο. Παίζαμε, γυρνούσα σπίτι, κοιμόμουν στις 5 το πρωί γιατί δεν με έπαιρνε ο ύπνος από τους δαίμονες που έβλεπα κάθε βράδυ, που αναμετριόμουν μαζί τους. Έλεγα "Ας βάλει ο Θεός του χέρι του να γυρίσω πίσω" , ήταν άγριο πράγμα, ακραίο, απόλυτο".
Η Λυδία Κονιόρδου θυμήθηκε τη συμμετοχή της στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
''Ήταν μοναδική εμπειρία, παρά το ότι ήμουν κατά των Ολυμπιακών Αγώνων. Πίστευα ότι θα τους πληρώνουμε για τα επόμενα 30 χρόνια και έτσι έγινε. 'Έφτασα στο τέλος, ήταν τέτοια η ομορφιά που βίωνα. Ένιωθα ότι θα σπάσει η καρδιά μου από την ομορφιά. "Και να πεθάνω τώρα, θα πεθάνω πολύ ευτυχισμένη" σκεφτόμουν".