
Καλεσμένη στο "Στούντιο 4" βρέθηκε η Γεωργία Καλτσή το απόγευμα της Πέμπτης και αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η ίδια τον σοβαρό τραυματισμό της και τις στιγμές κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της που λύγισε.
"Από την ώρα που ξύπνησα με τους γονείς μου μιλάγαμε ανοιχτά για το τι συμβαίνει και το τι σκέφτομαι. Η μόνη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει στην εξάμηνη νοσηλεία ήταν τρεις τέσσερις φορές. Οι δυο πρώτες φορές ήταν για όλο αυτό που είχε συμβεί και έμαθα για τον χαμό του φίλου μου. Η άλλη στιγμή ήταν τη μέρα της γιορτής μου, που με είχαν βγάλει από την εντατική και ήμουν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας και μου είπαν ότι μπορώ να πάω βόλτα στον κήπο και να ζητήσω και ό,τι άλλο θέλω. Εγώ ζήτησα να πάω να δω την άλλη φίλη μου που ήταν σε άλλη μονάδα εντατικής, και δε μπορούσα να την πλησιάσω. Ήταν ότι είχε αρχίσει να έχει μια επαφή με το περιβάλλον. Ήταν δάκρυα χαράς. Η επόμενη φορά ήταν όταν είχα μια μέρα πάλι πυρετούς και έπρεπε να μου βγάλουν τα σωληνάκια από τη μια πλευρά να μου τα βάλουν στην άλλη, να με ναρκώσουν" είπε η Γεωργία Καλτσή.
"Έβλεπα τους γονείς μου να μη μπορούν να πουν τη λέξη "ανάπηρη” και έλεγα, δε γίνεται να το έχω αποδεχτεί εγώ και να μην το αποδέχονται οι άλλοι. Δεν είναι κάτι κακό. Συμβαίνει. Δεν είναι τόσο απλό… Στεναχωριόμουν για τη στεναχώρια των γονιών και των παππούδων μου. Δεν είπα ποτέ "γιατί σε μένα”. Ούτε περίμενα ποτέ ότι θα είμαι στη μειονότητα ανθρώπων που είναι σε αμαξίδιο. Μέχρι και σήμερα δεν έχω πάει σε ψυχολόγο. Ούτε οι γονείς μου πήγαν" προσέθεσε.