Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο "Νησίδες" της Εφημερίδας των Συντακτών. Ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος μίλησε για την ενόχληση της ελληνικής κοινωνάις απέναντι στο διαφορετικό, όπως και για τα βιώματά του από την παιδική του ηλικία.
Πιο συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος δήλωσε ότι:
"Ζήσαμε μια εποχή που η ζυγαριά έγερνε πολύ προς την άλλη πλευρά, της πλήρους πατριαρχικής δομής και λειτουργίας και η γυναίκα υπήρχε ως συγκεκριμένο στερεότυπο και ο άνδρας επίσης, δίχως να υπάρχει κανένα άλλο "χρώμα" ενδιάμεσα. Ούτε στην τηλεόραση βλέπαμε κάτι διαφορετικό (αν βλέπαμε, αυτό γινόταν επίσης στερεοτυπικά: o γκέι ήταν ο παρδαλός, ο εύθυμος, ο γυναικωτός), ούτε στην τέχνη επί της ουσίας. Δεν θεωρώ σωστό να κάνουμε γενικεύσεις: το ότι ένας καλλιτέχνης είναι βιαστής, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι είναι, ούτε ότι όλοι οι γκέι είναι για να βιάζονται ή να βιάζουν. Είχε βγει ένα δημοσίευμα με τίτλο "Τρανς γυναίκα στραγγαλίστηκε από τον γκέι φίλο της". Είναι δυνατόν; Πάμε καλά; Γιατί αυτός ο δημοσιογράφος που έβγαλε αυτόν τον τίτλο είχε την ανάγκη να προσδιορίσει τη σεξουαλική ταυτότητα του δολοφόνου και στις υπόλοιπες γυναικοκτονίες δεν λέμε "ο στρέιτ φίλος της"; Ή λέμε πως "σκότωσαν έναν Ρομά" ή έκανε το έγκλημα "Αλβανός μετανάστης". Όλα αυτά είναι στοχοποίηση.
Συγκεκριμένων ομάδων που τους βάζουμε εμείς ως μια ομάδα λες και είναι όλοι ίδιοι! Το κάνουμε συνήθως με ήδη στοχοποιημένες ομάδες, που διεκδικούν δικαιώματα. Ούτε βέβαια τους cis-στρέιτ άνδρες, τους ματσό, ούτε αυτούς να τους βάλουμε όλους στο ίδιο σακούλι. Όλες αυτές οι γενικεύσεις μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνες. Με το που γεννήθηκα υπήρχαν προδιαγεγραμμένα για μένα ένα σωρό πράγματα: ποια είναι η θρησκεία μου, ποια χρώματα πρέπει να μου αρέσουν, με τι παιχνίδια πρέπει να παίζω, με ποιο φύλο πρέπει να κάνω παρέα και ποιο πρέπει να ερωτευτώ. Όλα ήταν σε κουτάκια. Και όταν πήγαινα να ξεφύγω από αυτά, τότε όλο και κάποιος από την οικογένεια ή το σχολείο ή τον κοινωνικό περίγυρο προσπαθούσε να με βάλει στον "σωστό" δρόμο. Εμένα όμως δεν με ενδιέφερε αυτός ο δρόμος. Ούτε αυτό το μοντέλο του αγοριού ή του άνδρα.
Έκανα παρέα με κορίτσια και αυτό σήμαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα και μας κάνω ρεζίλι στη γειτονιά και τέτοια. Αυτό βέβαια συνέβαινε και αν ένα κορίτσι ήταν "αγοροκόριτσο". Τότε το ρωτούσαν αν είναι λεσβία. Κανένας δεν ξέφευγε από τα κουτάκια τους. Και μπορεί ένα αγόρι ή κορίτσι να μην είναι γκέι, αλλά να είναι διαφορετικό. Ούτε αυτό επέτρεπαν. Και δεν μιλάω για πολύ βαθιά στον χρόνο. Είμαι στα 30 μου και ίσως τώρα έχει ξεκινήσει να αλλάζει κάτι. Το διαφορετικό είναι υπέροχο".