Ντόμπρος. Αυτήν τη λέξη σκέφτομαι με μιας, όταν ξαναπαίζω σαν κασέτα στο μυαλό μου την κουβέντα μας με τον Γιώργο Σαμπάνη που έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του διπλού του άλμπουμ "Λες Και Με Ξέρεις" από την Cobalt Music. Με την ίδια ειλικρίνεια λοιπόν, παραδέχομαι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ για να μην προλογίσω αυτήν τη συνέντευξη με προτάσεις διανθισμένες με τίτλους επιτυχιών του. Μεταξύ μας, αφενός είναι άπειρες αφετέρου δεν το χρειάζεται· σίγουρα, κάπου κάπως κάποτε, κάποια από όλες έχεις σιγοτραγουδήσει στη ζωή σου. Ακόμη κι αν δεν το ξέρεις.
>Το διπλό, ολοκαίνουργιο άλμπουμ "Λες και με Ξέρεις", στα δικά μου αυτιά, μοιάζει να αφηγείται μία ιστορία. Ισχύει;
Ναι, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων χρόνων καραντίνας, δυσκολιών και ελπίδας. Μια ιστορία για ανθρώπους που βγήκαν από τη ζωή μου… αλλά και για άλλους που ήρθαν για να μείνουν. Νομίζω πως διαβάζοντας κανείς το εισαγωγικό σημείωμα, μπορεί να καταλάβει. Λέει όλα αυτά που συνέβησαν στο 100%. Μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια άλλαξαν πάρα πολλά. Μέσα σε μία εβδομάδα "έφυγαν" δυο αγαπημένοι μου συγγενείς, ενώ μέσα στην ίδια χρονιά ακόμα ένας. Βρέθηκα σε μία πολύ σοβαρή σχέση, έφυγα από μία άλλη πολύ μεγάλη, σταμάτησα να συνεργάζομαι με τον μάνατζέρ μου έπειτα από 11 χρόνια, έπειτα ήρθαν άλλοι συνεργάτες… συνεργάτες καρδιάς. Άλλαξε η ζωή μου καταιγιστικά και για έναν ταύρο στο ζώδιο όπως εγώ, αυτό δεν είναι πολύ εύκολο.
Μέσα σε αυτά, πρόσθεσε και το ότι στο νέο άλμπουμ δεν συνεργάζομαι αποκλειστικά με την Ελεάνα Βραχάλη και αυτό θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη καλλιτεχνική αλλαγή που έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια. Ήταν μία απόφαση που πάρθηκε από κοινού, είμαστε πάρα πολύ φίλοι και φυσικά, μπορεί να γράψουμε το επόμενο άλμπουμ μαζί. Τώρα πρόσφατα μάλιστα, κάναμε ένα τραγούδι μαζί για τον Σωκράτη Μάλαμα, για την Έλενα Παπαρίζου, όπως και για άλλους καλλιτέχνες, απλώς δε γράψαμε μαζί για μένα. Το "Λες Και Με Ξέρεις" είναι ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ από συναισθηματική και καλλιτεχνική ανάγκη.
>Μιλούν για εσένα τα τραγούδια;
Είναι πολλά εκείνα που κάπως με περιγράφουν, η "Άγρια Θάλασσα", το "Αυτό που Αγαπάς", ο "Ονειροπαρμένος", το "Λίγο Λιγότερο" και άλλα σαν το "Κάτι Σαν Αστέρι", που μπορεί να μη με περιγράφουν στο τώρα αλλά θυμίζουν κάτι από εμένα όταν ήμουν φοιτητής και προσπαθούσα από τα ΤΕΦΑΑ να μεταπηδήσω στο τραγούδι. Όλα τα τραγούδια μου περιέχουν κάτι που έχω ζήσει. Πόσο συγκλονιστικός είναι ο στίχος που λέει "Κάτι που αν το ζήσω δε θα μισήσω την ομορφιά" που έγραψε η Ελένη Γιαννατσούλια… Τον διάβασα και με πήραν τα ζουμιά.
>Καταλαβαίνω πως τα άλμπουμ για σένα είναι κάτι σαν ένα μικρό βιβλίο.
Απορρίπτω ό,τι δε με αφορά, το οποίο αν το σκεφτείς είναι κάπως… γελοίο. Αυτό τα κάνει πολύ προσωπικά, τη μουσική μου πολύ συγκεκριμένη, αλλά είναι και το μόνο που μπορώ να νιώσω. Δηλαδή, κάθε τραγούδι από αυτά που έχω επιλέξει να πω, το έχω πει για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δε σου κρύβω ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά που δε μπήκαν και είναι αρκετά καλά.
>"Μια ζωή ήττες δέχομαι, δε μ' αγάπησα, παραδέχομαι", λέει ένας στίχος.
Η αρχή της ψυχανάλυσης είναι αυτή.
>Κάνεις;
Όχι, αλλά δε χρειάζεται να έχω κάνει για να το "διαβάσω" ως θέμα. Μπορείς να διαβάσεις Fromm και απλά να καταλαβαίνεις ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι η αρχή των πάντων. Οπότε το "Δε μ' αγάπησα, παραδέχομαι", είναι το πρώτο βήμα για την επίλυση του προβλήματος.
Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Esquire.com.gr