Στο ρόλο της Χρυσαυγής στην πολυσυζητημένη Αγάπη παράνομη της ΕΡΤ, η πέρασε τα πάνδεινα, αλλά παράλληλα και τις "εξετάσεις" των πιο αυστηρών θεατών. Τώρα κάνει το επόμενο βήμα της πρωταγωνιστώντας στη νέα σειρά του Alpha Το προξενιό της Ιουλίας. Γεννημένη στο Αιγάλεω τον Ιούνιο του 1997 και, παρότι, όπως λέει, κακή στη λήψη αποφάσεων, δε χρειάστηκε ποτέ να πείσει τους δικούς της για την επιλογή της υποκριτικής, καθώς υπήρχε μεταξύ τους κάτι σαν μια "μυστική συμφωνία".
Παράλληλα με το τηλεοπτικό "προξενιό", ετοιμάζεται και για την παράσταση Μη σου τύχει…! σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια, που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αθηνών και ονειρεύεται μια μέρα να κάνει "σπίτι" της το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Μεταξύ μας, δεν είναι καθόλου απίθανο να συμβεί.
Μέχρι τώρα σε έχουμε δει κυρίως σε ρόλους αθώων κοριτσιών που βασανίζονται λόγω συγκυριών και κοριτσιών που γίνονται άθελά τους "πέτρα του σκανδάλου" σε έργα μιας παλαιότερης εποχής. Είχες ενδοιασμούς για το αν θα συνεχίσεις σε αυτό το μοτίβο όταν σου πρότειναν τον ρόλο στο Προξενιό της Ιουλίας;
Οι χαρακτήρες που έχω ερμηνεύσει έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά, ναι, μοιάζουν γιατί είναι μιας συγκεκριμένης ηλικίας και εμφάνισης. Επιπλέον, εύκολα με φαντάζεται κάποιος ως την αθώα κοπέλα, οπότε καταλαβαίνω γιατί θα με πάρουν να κάνω αυτό τον ρόλο. Επειδή έχω τη συνήθεια να υπεραναλύω τα πράγματα και είναι κάτι που έχω συζητήσει με την οικογένειά μου και φίλους, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι θέλω να το κάνω. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να κάψω τόσο πολύ το μυαλό μου. Στην τελική, αν είναι αυτή η επιλογή να μου κάνει κακό, ας μου κάνει, εγώ θέλω να το δοκιμάσω. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θέλω να δοκιμαστώ και σε άλλα πράγματα – θέλω να κάνω τα πάντα. Απλώς από τη στιγμή που ήρθε αυτή η δουλειά και μου αρέσει, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αρνηθώ στον εαυτό μου αυτή την ευκαιρία.
Πόσο, πιστεύεις, αφορούν το σύγχρονο κοινό τα έργα εποχής;
Καταλαβαίνω ότι κάποια πράγματα συνδέονται με το σήμερα και περνούν μηνύματα, αλλά γενικά πιστεύω ότι η δική μας δουλειά είναι να λέμε ιστορίες, ανεξάρτητα από το αν "κολλάνε" με το #MeToo, τους πρόσφυγες, την επικαιρότητα. Για παράδειγμα, ο Μακμπέθ, που είναι ένα υπέροχο έργο, δε σχετίζεται με το σήμερα. Τι σημαίνει αυτό; Δε θα τον ανεβάσουμε;
Μιας και ανέφερες το #MeToo, αισθάνεσαι επιπρόσθετη ευθύνη για το πώς θα διαχειριστείς ρόλους που θα μπορούσαν να περάσουν σχετικά μηνύματα;
Όταν ξεκίνησα, είχε ήδη συμβεί το #MeToo. Έχει ριζωθεί μέσα μας, οπότε όλα τα φιλτράρουμε μέσω αυτού, αφού είναι κομμάτι της εποχής. Δε θα κάνω επιπρόσθετη διαδικασία για να το εντάξω, είναι ήδη ενταγμένο, υπάρχει στη "δεξαμενή" των ερεθισμάτων μου έτσι κι αλλιώς. Δε χρειάζεται να κάνω κάτι επιτούτου. Θα ήταν δήθεν. Επίσης, έχω πάντα εμπιστοσύνη στους συνεργάτες μου, στην περίπτωση του Προξενιού της Ιουλίας στον σεναριογράφο Νίκο Απειρανθίτη και τον σκηνοθέτη Νίκο Κρητικό. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.
Διάβασε περισσότερα στο MadameFigaro.gr και ανακάλυψε ολόκληρη τη συνέντευξη στη νέα Madame Figaro που κυκλοφορεί!