Η Πέννυ Μπαλτατζή φωτογραφήθηκε για το περιοδικό "Hello!" παραχώρησε συνέντευξη στον Σάββα Μπίτζα. Μεταξύ άλλων, η δημοφιλής τραγουδίστρια αναφέρθηκε στον ερχομό του δεύτερου παιδιού της.
Όπως μοιράστηκε, αυτήν τη φορά η εγκυμοσύνη της ήταν πιο δύσκολη: "Σωματικά ήμουν καλά, αν εξαιρέσεις ότι κατά τις εγκυμοσύνες μου εμφανίζω ισχιαλγία. Βέβαια, είχα περισσότερα νεύρα και ορμονολογική ένταση. Αλλά, όπως είπα και στις φίλες μου, την ώρα που γέννησα το παιδί μου, βγήκαν και όσα αχρείαστα είχα μέσα μου. Ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα. Συγκριτικά με την πρώτη εγκυμοσύνη μου με τον Κάρολο, αυτή με δυσκόλεψε περισσότερο, γιατί είχα και το πρώτο μου παιδί, το οποίο ήταν βρεφάκι. Επιπλέον, αντιμετώπισα και μία αποκόλληση".
Τα πράγματα ήταν κρίσιμα και στη γέννηση του πρώτου της παιδιού, του μικρού Κάρολου: "Γέννησα το πρώτο μου μωρό στους 6,5 μήνες εγκυμοσύνης, καθώς το παιδί δεν μεγάλωνε σωστά. Από την προτελευταία εξέταση στην τελευταία, το παιδί είχε παραμείνει στο ίδιο μέγεθος. Δεν μπορούσα να ρισκάρω και να πάρω στα χέρια μου τη ζωή ενός παιδιού που δεν επιβίωνε. Ο πόνος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος αν έφερνα στη ζωή ένα παιδί εγκεφαλικά νεκρό. Δεν θα το ήθελα. Έπειτα αντιμετώπισα ένα εξωμήτριο και μετά ακολούθησαν άλλα τρία παλίνδρομα".
Πόσο εύκολο της ήταν να τα διαχειριστεί όλα αυτά; Η ίδια απάντησε πάνω σε αυτό: "Δεν μου στοίχισαν, Όμως, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις. Έρχεται μία ματαίωση που σε μηδενίζει. Εκείνη την περίοδο είχα και τη μαμά μου άρρωστη, οπότε ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Σήμερα, όμως, μιλώντας γι' αυτά μπορώ να πω ειλικρινά ότι τα έχω αφήσει πίσω μυ. Είμαι πλέον ευτυχής που ζω αυτήν την καθημερινότητα με την οικογένειά μου. Το ότι υπάρχουν δυσκολίες στη ζωή δεν σημαίνει πως τα παρατάμε. Ακόμα κι αν δεν μπορούσα να κάνω παιδί είτε θα υιοθετούσα είτε δεν θα έκανα. Την ανάγκη μου να φροντίσω θα την ανακούφιζα διαφορετικά".
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, η Πέννυ Μπαλτατζή παραδέχτηκε ότι η απώλεια της μητέρας της δεν απαλύνθηκε μέσα από την ψυχοθεραπεία: "Όχι. Αλλά γίνεται μία όμορφη αποδοχή των πραγμάτων και του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. Ούσα μαμά, θυμάμαι τη κάθε μέρα τη μαμά μου. Υπάρχουν φορές που κλαίω και συγκινούμαι. Μου λείπει πολύ. Θα ήθελα να της πω όσα θέλω, ακόμα και αν δεν μπορούσε να τα κατανοήσει λόγω της ψυχικής της κατάστασης . Ακόμα και εάν δεν μπορούσε να με καθοδηγήσει, εγώ θα ένιωθα ότι την έχω κοντά μου. Υπάρχουν μέρες που νιώθω δυνατή και τυχερή γι το διάστημα που την είχα για όσα μου έμαθε. Μου κοστίζει που δεν είναι εδώ. Και ο αδερφός μου μού λείπει. Θα ήθελα να ζούσε να δει τα ανιψάκια του και να με αγκαλιάζει. Κανείς ποτέ δεν θα αντικαταστήσει αυτούς τους ανθρώπους".
Το ότι η μητέρα της αντιμετώπιζε ζητήματα ψυχικής υγείας, τη δυσκόλεψε μεγαλώνοντας: "Ήταν απίστευτα δύσκολο. Δεν μπορείς να συνυπάρξεις, γιατί δεν μιλάς την ίδια γλώσσα με έναν άνθρωπο που κάνει παράλογες σκέψεις. Κάποιες φορές θυμώνεις κιόλας. Πρέπει να βρεις τον τρόπο να περάσεις το στάδιο του "γιατί συμβαίνει αυτό στη μαμά μου" και να επικοινωνείς μαζί του χωρίς να τον κρίνεις. Πρέπει να τον αντιλαμβάνεσαι σαν έναν άνθρωπο που έχει κάποια αναπηρία και αδυνατεί πραγματικά".