Η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει βρει την μουσική της ταυτότητα μέσα από τις αναζητήσεις και τους πειραματισμούς. Αυτό την οδήγησε στο να κυκλοφορήσει το "Θεός Σχωρέστον", ένα τραγούδι για κάποιους μπορεί να μοιάζει -τουλάχιστον στο πρώτο άκουσμα- κάπως ασύνδετο με την προσωπικότητά της. Η ίδια μας εξηγεί όμως πως είναι κι αυτό μέρος του εαυτού της που μάλιστα είναι στην πιο απενοχοποιημένη του εκδοχή!
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου τραγούδι με τίτλο "Θεός Σχωρέστον". Νιώθω σαν να μας συστήνεσαι με άλλο ύφος.
Ως καλλιτέχνης πειραματίζομαι από τα πρώτα μου βήματα. Κάθε δίσκος μου είχε μία νέα προσέγγιση, δεν έμεινα ποτέ στο ίδιο πράγμα. Οι "Λαβύρινθοι" είναι ένας δίσκος πιο γήινος και ακουστικός ίσως: είχε μέσα ακορντεόν, μαντολίνο και πιο λαϊκότροπα στοιχεία ως προς την παραγωγή. Ο δεύτερος ήταν καθαρά ηλεκτρικός, είχε πολλά γκάζια και τον τίτλο "Μωβ καληνύχτες", μια αναφορά στο μωβ υπνωτικό χάπι που έπαιρνα για να κοιμηθώ την περίοδο που τον έγραφα. Ο τρίτος ήταν εξέλιξη του δεύτερου, στο ίδιο μοτίβο αλλά με μεγάλη έμφαση στιχουργικά στον άνθρωπο, στην ύπαρξη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το "Καμία Ψυχή". Κι ο τίτλος "Ηλιαχτίδα" από το ομώνυμο τραγούδι προέκυψε επειδή μέσα στην καραντίναήταν αυτό που με κρατούσε σε ροή και μου έδινε ελπίδα – αυτός ο δίσκος ήταν η ηλιαχτίδα μου.
Τώρα, λοιπόν, ένιωσα ότι ήρθε η ώρα για έναν καινούργιο ήχο, μια νέα ενέργεια. Έχω μια άλλη "δόνηση" και ως άνθρωπος, όχι μόνο ως μουσικός. To "Θεός Σχωρέστον" σε πρώτη φάση είναι ένα αυτοσαρκαζόμενο τραγούδι αλλά αληθινό. Βγήκε με τους δικούς μου όρους, τη δική μου θέση και αισθητική ως προς την παραγωγή και την ενορχήστρωση που είναι κόντρα στον ήχο της εποχής. Την ανέλαβε ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, βγάζοντας στην κυριολεξία τα σωθικά του για να το φτιάξει όπως στα αλήθεια θα μου άρεσε, μιας και στην καθαρή δομή του εύστοχα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αγγίζει τα όρια του trash. Ακόμα και το video clip που έκανε ο Δημήτρης Γκάνιος, βρίσκω ότι έχει θέση. Τα ρούχα, τα φώτα, το attitude, η απλότητα.
Δεν φιλοδοξούσαμε να κάνουμε μια mainstream προσέγγιση. Δεν ήταν αυτός ο στόχος. Ήθελα να εκφραστώ. Προσέγγισα έναν underground pop ήχο. Μια dark αισθητική της γυναίκας που είμαι, παρότι τόσα χρόνια έχω δείξει δείγματα γραφής πολύ πιο ευάλωτα και τρυφερά. Παραμένω εύθραυστη, και συνεπώς στον δίσκο που ετοιμάζουμε υπάρχουν πολλά στοιχεία από αυτά που με έχουν συνηθίσει οι ακροατές, αλλά επειδή είμαι και το άλλο, που θεωρούσα κατακριτέο μέχρι πρότινος από τον ίδιο μου τον εαυτό – τα κατώτερα συναισθήματα που περιγράφω στους στίχους του "Θεός Σχωρέστον".
Τα έβαλα κάτω και είπα: "Ως καλλιτέχνης, επιλέγεις να τα μοιραστείς ή να τα κρατήσεις και να κυκλοφορείς μόνο όσα αγγίζουν φάσματα υψηλότερων δονήσεων σαν δημιουργήματα;" Αποφάσισα, λοιπόν, ότι εφόσον το κατώτερο αυτό συναίσθημα είναι συνειδητό και το τραγούδι τελικά άρεσε σε μένα και την ομάδα μου "γιατί όχι;". Γιατί να μην το κάνουμε; Γιατί να μην το κυκλοφορήσουμε; (Το γράψαμε παρέα με τον Λεωνίδα Σώζο και τον Σεραφείμ). Για εμένα ήταν μια απενοχοποίηση, και ξέρεις πού καταλήγω; Ότι εφόσον ένα συναίσθημα, που όπως σου είπα πριν είναι κατώτερο, όπως ο θυμός, η ανάγκη για τρολιά, μεταμορφώνεται σε κάτι όμορφο, αυθεντικό, δημιουργικό και παθιασμένα μάλιστα, η δόνηση τελικά παραμένει υψηλή μ’ έναν άλλον τρόπο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος που έρχεται θα είναι αυτό. Αντιθέτως "εξηγεί" το "Θεός Σχωρέστον". Γιατί μέσα σε αυτόν υπάρχει ένα ραπ τραγούδι που έχουμε γράψει με τον Σεραφείμ, ένα ντουέτο που ακόμα δεν μπορώ να σου πω με ποιον είναι… μια πολύ εσωτερική μπαλάντα που απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο που έχει μεγαλώσει νιώθοντας το φρικιό της οικογένειας, της παρέας, του σχολείου κι άλλα πολλά. Ο δίσκος γενικά κινείται γύρω από τη γυναικεία ενδυνάμωση, από πράγματα που οι γυναίκες δεν λέμε, που μας έχουν πληγώσει, που θεωρούνται αυτονόητα.