Για τη συνεργασία του με τη θρυλική Έλλη Λαμπέτη μίλησε ο Αντώνης Καφετζόπουλος στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο, στον αέρα του "Στούντιο 4"
Ο ίδιος εξήγησε αρχικά ότι πριν τον "Ακάλυπτο" παρακαλούσε για κωμικούς ρόλους: "Έκανα πολλά πράγματα. "Σκορπίζεις" και έχει και την πλάκα του, περνάς πολύ καλύτερα από το να κάνεις το ίδιο πράγμα συνέχεια. Δεν θα μπορούσα να κάνω τον ίδιο ρόλο συνέχεια, δεν είμαι αυτού του τύπου ηθοποιός. Υπάρχουν διάφοροι συνάδελφοι εξαιρετικοί που μεγαλούργησαν κάνοντας έναν ρόλο, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Βέγγος. Δεν είναι στο στιλ μου όχι, δεν μου αρέσει και δεν νομίζω ότι θα το έκανα και καλά, δεν έχω κάτι να προτείνω. Πρέπει να έχεις και κάτι να προτείνεις, έναν τύπο. Στον Ακάλυπτο έμεινα τρία χρόνια με τα τσιγκέλια, βαρέθηκα πάρα πολύ. Χρόνια τους παρακαλούσα να παίξω καμία κωμωδία, δεν με έπαιρναν στα σοβαρά. Ήθελαν να κάνω τους μελαγχολικούς ερωτευμένους. Μετά με έπρηξαν στην κωμωδία".
Αναφερόμενος στην Έλλη Λαμπέτη και στη συνεργασία τους, ο Αντώνης Καφετζόπουλος είπε: "Η Έλλη Λαμπέτη είναι θρύλος, την έζησα από κοντά δυο χρόνια. Νομίζω ότι σαν ηθοποιός ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της, ήταν εξαιρετικά έξυπνη εντός και εκτός σκηνής. Δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνουν και τα δυο, στην Έλλη συνέβαιναν και τα δυο και εκτός από αυτό ήταν πολύ επιμονή, στη δουλειά δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της, ήθελε τα πράγματα να γίνουν όπως έπρεπε να γίνουν. Αυτό την έκανε σκληρή με τον εαυτό της και όταν είσαι σκληρός με τον εαυτό σου, έχεις απαιτήσεις και από τους άλλους. Δεν ήταν καθόλου ανασφαλής, κάθε άλλο. Παρουσιαζόταν σαν ένα πρόσωπο εύθραυστο, αλλά είναι αυτό που λέμε πώς θα ήθελα να με βλέπουν οι άλλοι. Εξ' ού και ο τρόπος που αντιμετώπισε το πρόβλημα της υγείας της, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν οι θεραπείες που υπάρχουν σήμερα. Ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα της αρρώστιας της ήταν ένας τρόπος πολύ σκληρού και θαρραλέου ανθρώπου. Έπαιζε χωρίς φωνητικές χορδές στην τελευταία της παράσταση, αυτό δεν δείχνει έναν άνθρωπο εύθραυστο. Η σχέση που είχε μαζί μου ήταν μητρική, δεν νομίζω ότι ήταν σκληρή με τους νεότερους, είχε απαιτήσεις από τους μεγαλύτερους".
Και πρόσθεσε: "Όταν ανέβηκα πρώτη φορά στην σκηνή ήμουν 30 χρονών αλλά μικροέδειχνα. Η Έλλη Λαμπέτη έλεγε ότι αν σε ένα έργο υπάρχει μια φράση που δεν καταλαβαίνεις τι λες, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή δεν έχεις καταλάβει και πρέπει να το καταλάβεις πριν λέει το στόμα σου ή έχει κάνει λάθος ο συγγραφέας. Ουσιαστικά είναι αυτό που λέω εγώ στους νεότερους. Μην παίζετε, αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει το κείμενο. Συμβαίνουν και ατυχίες στη ζωή. Είχα κλείσει να παίξω στην τελευταία ταινία του Ηλία Καζάνη που δεν βγήκε ποτέ. Δεν είχε λεφτά και κανείς δεν τον εμπιστευόταν να κάνει μια μεγάλη παραγωγή".