Η Κατερίνα Παπουτσάκη παραχώρησε στο περιοδικό "Hello!" και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα μια συνέντευξη στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στους γονείς της και τις μορφές bullying που δέχτηκε μικρή.
Σε παλαιότερη συνέντευξη σου έχεις πει ότι στην εφηβεία σου βίωσες παρενόχληση και bullying από μεγαλύτερα παιδιά. Μπορούσες να το κατανοήσεις στην ηλικία των 12 χρονών;
Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν παραβατική συμπεριφορά. Είχα όμως τους γονείς μου πολύ κοντά μου, ήταν πάντα υποστηρικτικοί. Μίλησα πριν για την καταπληκτική μαμά μου, αλλά δεν είπα κάτι και για τον καταπληκτικό μπαμπά μου! Είναι ένα υπέροχο πρότυπο άντρα για μένα. Διαθέτει πολύ χιούμορ και αγάπη για τους ανθρώπους και είναι ανοιχτός, με κατανόηση και προοδευτικός. Πάντα του μιλούσα για τις σχέσεις μου και δεν αντιμετώπισα ποτέ το ρατσισμό "είσαι κορίτσι". Έβλεπε τις σχέσεις με ισότητα. Το λέω αυτό γιατί κάποια πράγματα "επιτρέπεται" να τα κάνουν στην εφηβεία τα αγόρια, αλλά όχι τα κορίτσια. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας new-age μπαμπάς. Είμαι πολύ περήφανη για αυτούς τους δυο ανθρώπους. Ακόμα κι αν δεν τα κατάφεραν μεταξύ τους, ξεχωριστά ο καθένας έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά.
Σε εκείνη την ηλικία, δηλαδή, ο πατέρας σου παρακολουθούσε από μακριά σε περίπτωση που χρειαζόταν να παρέμβει;
Ναι. Πολύ αργότερα το κατάλαβα αυτό. Κάποιες φορές που η εφηβεία μου ήταν λίγο ζόρικη, ανησυχούσε και μου την έστηνε, αν και άργησε βέβαια να το παραδεχθεί. Το έκανε για να σιγουρευτεί ότι ήμουν ασφαλής. Αυτή ήταν η μεγάλη του ανησυχία και όχι αν θα φιλούσα κάποιο αγόρι. Είχα δυο φύλακες – αγγέλους, τους γονείς μου. Η μητέρα μου, όταν έγινε αυτή η ιστορία στο γυμνάσιο με τα παιδιά που με ακολουθούσαν από το σχολείο, ερχόταν να με πάρει, ενώ στη συνέχεια άλλαξα σχολείο. Τότε, ωστόσο, δεν είχαμε μιλήσει. Εγώ τώρα, σε μια πιο απενοχοποιημένη κοινωνία, θα το συζητούσα με τα παιδιά μου. Αυτά τα περιστατικά πρέπει να καταγγέλλονται.
Επίσης, έχεις δηλώσει ότι βίωσες τον ρατσισμό της ομορφιάς.
Δεν το είχα διατυπώσει έτσι, δεν θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο, ακούγεται υπερφίαλο. Κάποιες φορές, ωστόσο, οι άλλοι βλέπουν τα πράγματα σε πρώτο επίπεδο και δεν μπαίνουν στον κόπο να εμβαθύνουν. Έχουν την αίσθηση ότι αν ο απέναντι είναι καλοσχηματισμένος, αφήνεται στην εικόνα του και δεν τον ενδιαφέρει η ουσία. Πολύ συχνά, όμως, δεν ισχύει αυτό, είναι μια μορφή ρατσισμού. Σε αυτή την περίπτωση χρειάζονται χρόνος και πολλή δουλειά για να φωτιστούν πτυχές που δεν είναι ορατές εξαρχής.
Πάλεψες για να αποδείξεις πράγματα που εσύ θεωρούσες αυτονόητα, αλλά οι άνθρωποι της δουλειάς όχι;
Ναι, Είναι μια διαρκής πάλη αυτό.