Τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου υποδέχτηκαν στο πλατό της εκπομπής "Στούντιο 4" η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος.
Η πρωταγωνίστρια της σειράς "Maestro" παραχώρησε συνέντευξη στους παρουσιαστές της ΕΡΤ κατά την οποία αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια, στα επαγγελματικά της βήματα αλλά και για
Σε νεαρή ηλικία ήρθε στην Ελλάδα: "Ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια, ξύπναγα στις 4 το πρωί για επανάληψη, διάβαζα με φακό κάτω από την κουβέρτα μου. Υπάρχει η πιθανότητα να το έκανα επειδή είχαμε έρθει στην Ελλάδα από άλλη χώρα αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το έζησα πολύ πρακτικά αυτό το πράγμα. Δεν έζησα την αίσθηση του "λιγότερου" ή της μειονότητας. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα ήμουν επτά χρονών, τα ελληνικά μου ήταν πάρα πολύ καλά, δεν είχα καθόλου πρόβλημα με την προσαρμογή. Ο επαναπατρισμός ήταν ένα θέμα που βίωσαν περισσότερο οι γονείς μου και οι παππούδες μου. Μετά την μεταπολίτευση όταν μπορούσαν πια πολιτικοί πρόσφυγες να επαναπατρίζονται γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί μας λέγανε Έλληνες, εδώ μας έλεγαν ρωσάκια. Επομένως η λέξη "ξένοι" ήταν πάντα μαζί μου, λειτουργούσα μέσα από αυτό".
Όπως δήλωσε, είναι πεισματάρα και έχει έντονα αναπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης: 'Όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου ήταν ετοιμοθάνατος, είχε σταφυλόκοκκο στο αίμα. Μέσα στα χρόνια κατάλαβα ότι είχα την αίσθηση πως πρέπει να είναι όλα εντάξει, να τα φροντίζω όλα, να μην ενοχλώ".
Σε μεγαλύτερη ηλικία επέστρεψε στον τόπο από τον οποίο αναγκάστηκε να φύγει: "Πήγαμε με τον αδερφό μου στην Τασκένδη το 2011. Ξύπνησαν μνήμες, είπαμε με τον αδερφό μου ότι θα πάμε εκεί και θα βρούμε μόνοι μας το σπίτι της γιαγιάς μου. Το φοβερό είναι ότι και οι άνθρωποι που ήταν εκεί θυμόντουσαν πώς είναι. Είναι εντυπωσιακό ότι δεν άλλαξε καθόλου το σπίτι της γιαγιάς μου. Πήγαμε στο πατρικό μας και μας άφησαν να πάμε πάνω στο σπίτι. Ήταν όλο μία ιδιαίτερη εμπειρία μας συγκλόνισε".
Περνώντας στην προσωπική της ζωή, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου θέλησε να μοιραστεί για το πώς οδηγήθηκε σε μερικές πολύ σημαντικές προσωπικές αποφάσεις: "Είμαι ένας άνθρωπος που δεν κάνει σχέδια. Ό,τι σχέδιο και να έχω κάνει κάπως δεν συμβαίνει. Επομένως έχω αφεθεί σε αυτό που μου φέρνει η ζωή. Δηλαδή, τα παιδιά μου δεν ήταν μία συνειδητή επιλογή. Δεν είπα στα 25 μου, "Α, θέλω να κάνω ένα παιδί", αλλά μου προέκυψε και τα κράτησα. Είναι ό,τι πιο ωραίο έχω κάνει στη ζωή μου. Είχα και συνεχίζω να έχω άγνοια κινδύνου, εάν σκέφτομαι κάτι τώρα τη δεδομένη χρονική στιγμή ότι είναι σωστό, τότε το κάνω".