Η Ελένη Ράντου παραχώρησε συνέντευξη στη Γεωργία Οικονόμου για το "News247.gr". H γνωστή ηθοποιός μίλησε για τον μονόλογό της, "Το πάρτυ της ζωής μου", αλλά και για τα δικές της δύσκολες στιγμές.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση βλέποντας την παράστασή αυτή είναι πως μέσα στην ίδια πρόταση γελάς και κλαις. Και εσύ και ο θεατής.
Αυτός είναι ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Αυτοσαρκάζομαι συνέχεια. Έτσι μπορώ να βγαίνω από την κατάθλιψη και να βλέπω τα πράγματα από απόσταση. Προσπαθώ, δηλαδή, αυτό που κάνουν τα αντικαταθλιπτικά χάπια να το κάνω στάση ζωής. Όλο αυτό απαιτεί πολλή δουλειά, πολύ χιούμορ και βέβαια αφοσίωση στο "τραύμα”, γιατί είναι πολλές οι φάσεις: το βιώνεις, το πενθείς, παίρνεις απόσταση από αυτό και επίσης γελάς μαζί του. Και αυτό το τελευταίο είναι πολύ θεραπευτικό.
Αυτό από ποια ηλικία ξεκίνησες να το κάνεις; Γιατί νομίζω πως δεν μπορεί να το πετύχει κάποιος στη νιότη του…
Σίγουρα μετά τα 40 μου. Πολλές φορές την ώρα που βιώνεις κάτι τραυματικό, δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια…. Τη σχέση με τη μητέρα μου ακόμη την ψάχνω και παλεύω να καταλάβω για ποιο λόγο ένιωθα έτσι. Όχι κατηγορώντας την, αλλά κατανοώντας την. Για να φύγεις από την "κατηγορία”, θέλει χρόνο. Πρέπει να μπεις στο βάθος αυτής της σχέσης, να ξεφύγεις από τις ταμπέλες και να ξεκινήσουν τα γιατί. Εμένα αυτό το διαρκές "γιατί” με βοηθά πάρα πολύ, δε σταματά ποτέ, είναι διαρκώς στο μυαλό μου…
Ωστόσο, αυτό το "γιατί” για να δημιουργηθεί προϋποθέτει τεράστια αποθέματα αγάπης…
Ναι, γιατί η πρόθεσή σου δεν είναι να διαγράψεις ανθρώπους και συμπεριφορές, είναι να κατανοήσεις, να δικαιολογήσεις, να εξηγήσεις. Αυτό εμπερικλείει μέσα του αγάπη για τον άλλο, αλλά και για τη ζωή. Το να βάζεις ταμπέλες και να διαγράφεις ανθρώπους είναι ένας περίεργος δρόμος. Το έχω κάνει και αυτό. Αλλά βρέθηκα πολύ μόνη μου. Μετά τα 40 μπήκα στη λογική του να κατανοήσω. Και έκτοτε δεν ξαναμπαίνω στα ίδια μοτίβα διαγραφής.
Τι προκάλεσε αυτή σου την αντίδραση;
Η κρίση μέσης ηλικίας μάλλον, μία πολύ βαρβάτη κατάθλιψη που πέρασα κάπου στα 45 μου. Τότε αναρωτήθηκα πολύ σοβαρά για το αν έχει νόημα να ζει κανείς. Όταν κατάφερα να σηκωθώ και άρχισαν να επουλώνονται οι γρατζουνιές που είχα πάνω μου, είπα πως πρέπει να βρω έναν τρόπο να ζω. Και προκειμένου να μην αυτοκακοποιούμαι, προσπαθώ να κατανοήσω, να διαβάζω την ψυχή του ίδιου.
Μίλησες για τις ταμπέλες πριν. Ποια νομίζεις πως είναι η δική σου ταμπέλα;
Εγώ ανέκαθεν ήμουν ο φροντιστής των πάντων. Με τα χρόνια αυτό έγινε δεδομένο και πολύ απαιτητικό. Δεν μπορώ πάντα να φροντίζω. Η φροντίδα δείχνει μεν διαθεσιμότητα και μέσω αυτής νομίζεις πως ελέγχεις το περιβάλλον σου, αλλά ταυτόχρονα κάνεις τον άλλο ζόμπι, να ρουφάει διαρκώς το αίμα σου. Και εγώ έφτιαξα ένα κύκλο ζόμπι. Και κουράστηκα. Ξεπέρασα τις δυνάμεις μου. Πλέον έχω βάλει όρια, γιατί ένιωσα να πνίγομαι. Τώρα λέω μέχρι εκεί έχω να δώσω. Και αυτό έχει μέσα του τον φόβο του να γίνεις δυσάρεστος και να σε εγκαταλείψουν. Όμως, η φροντίδα δεν είναι ο μοναδικός τρόπος να σε αγαπάνε. Μέχρι να το καταλάβω αυτό μου πήρε πολύ χρόνο. Και με βοήθησαν πολύ τα θεατρικά έργα που διάβασα. Μέσα στις σελίδες τους είδα πως η παθογένεια που νομίζουμε πως είναι ελληνική είναι τελικά παγκόσμια. Το τραύμα δεν έχει γεωγραφικά σύνορα. Μύρισα τα τραύματα κάθε χώρας και ουσιαστικά ξαναγύρισα στο κέντρο του ανθρώπου. Συνειδητοποίησα τι τέρας μπορεί να είναι ο άνθρωπος και ταυτόχρονα τι ευλογία. Τα έχουμε όλα. Και τον παράδεισο και την κόλαση μέσα μας.