Θεατρική ηθοποιός με σημαντική πορεία, σκηνοθέτρια και προσφάτως συγγραφέας η Στεφανία Γουλιώτη είναι αναντίρρητα μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Πολυσχιδής με "χαμαιλεοντικό" χάρισμα δίνει ζωή στους ήρωες της σα το νερό που χύνεται μέσα σε ένα βάζο. Όπως για παράδειγμα όταν κρατούσε τον διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή στον "Άνθρωπο του Σε Τσουάν" της Κατερίνας Ευαγγελάτου- υποδυόμενη παράλληλα τον ανδρικό και τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Τώρα κλέβει τώρα τις εντυπώσεις ως Αλεξάνδρα στο Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Επιφορτισμένη με έναν όχι πολύ συμπαθητικό ρόλο. Γιατί η Αλεξάνδρα είναι εκπρόσωπος της ελίτ, μια γυναίκα που δεν έχει μάθει να ακούει "όχι", μια γυναίκα που πιστεύει ότι δικαιούται πάντα και άρα απαιτεί. Είναι όμως έτσι; Το ξεφλούδισμα της ηρωίδας αναλαμβάνει λοιπόν να φέρει εις πέρας η Στεφανία που καλείται να ερμηνεύσει τις δυο (ή περισσότερες) όψεις του φεγγαριού.
Γεννημένη στην Ελλάδα, από μητέρα Γαλλίδα (εξ'ου και τα άπταιστα γαλλικά που ακούσαμε στο προτελευταίο επεισόδιο) και πατέρα Έλληνα μεγάλωσε στο Π. Φάληρο και άρχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο σε πολύ μικρή ηλικία. Έπειτα, ξεκίνησε να σπουδάζει στη Γεωπονική Αθηνών, ενώ παράλληλα έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου που την κέρδισε. Έπειτα συνέχισε την εκπαίδευσή της στην Ιταλία, στο Piccolo Teatro di Milano με δάσκαλο τον LucaRonconi.
-Αν μπορούσατε να αποστασιοποιηθείτε λίγο, τι θα λέγατε ότι σας αρέσει προσωπικά στο Maestro ως θεατή;
Ο Χριστόφορος έχει προσπαθήσει να προσεγγίσει μια ωμότητα στις διάφορες σχέσεις που παρουσιάζονται. Δεν μένει καμία σχέση και κανένας χαρακτήρας έξω από αυτό. Σαφώς ο Χριστόφορος έχει και μια αισθητική που ίσως να μην τον αφήνει να πηγαίνει στο βάθος της ωμότητας που θα ήθελε. Αλλά αυτό είναι που επιδιώκει καταρχήν. Έχει μια απολύτως άρτια αισθητική και όταν κανείς το έχει αυτό δεν επιτρέπει στον εαυτό του να πέσει σε λάθη που εύκολα θα μπορούσε. Το διακύβευμα λοιπόν αυτής της σειράς είναι τελικά το δίπολο ωμότητα- αισθητική.
-Εννοείτε ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να γίνει πιο βίαιο;
Θα έλεγα "άτεχνο".
-Ποιον άλλο ήρωα συμπονάτε πολύ εκτός από τον δικό σας;
Ε, πιστεύω με την Καβογιάννη έχουμε όλοι συγκινηθεί. Μάλιστα πολύ κοντινός μου άνθρωπος μου εκμυστηρεύτηκε πως "έτσι έβλεπα τη μάνα μου κάθε φορά που γύρναγα από το σχολείο". Είναι τόσο δίπλα μας όλο αυτό. Και φυσικά με συγκινεί και η ιστορία των δύο αγοριών, την ίδια ώρα που με θυμώνει η αντίδρασή μου, γιατί δεν θα έπρεπε να συζητάμε αυτά τα πράγματα πια. Θα έπρεπε να είναι λυμένα. Και το γεγονός πως ο Χριστόφορος αναγκάζεται να μιλάει ακόμα για αυτά -να θυμηθούμε ότι μιλάει για το θέμα εδώ και πάρα πολλά χρόνια- είναι μια αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας. Όμως δεν έχει πάψει η ανάγκη να μιλάμε για αυτό. Προφανώς είναι εδώ.