O ηθοποιός Aλέξανδρος Σκουρλέτης, που πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά "Η Γη της ελιάς" έδωσε συνέντευξη στην Μαρία Λυσάνδρου και το περιοδικό "Plan be" που κυκλοφόρησε με τον "Ελεύθερο τύπο".
Είσαι στο αυτοκίνητο, οδηγείς και, ξαφνικά, ακούς στο ραδιόφωνο το τραγούδι των τίτλων της "Γης της Ελιάς". Τι σκέφτεσαι;
Κοιτάω δεξιά κι αριστερά, και ψάχνω τον άλλο μου εαυτό… τόσο πολύ το έχω συνδέσει! (γέλια) Σοβαρά τώρα, επειδή αυτό το τραγούδι συνδέθηκε με τη σειρά εξαρχής, εμένα μου θυμίζει την πρεμιέρα μας πέρυσι, στις αρχές, τότε που το πρωτο-ακούσαμε. Εκείνη την αγωνία, το πρώτο άγχος μέχρι να δεις πώς θα πάει, αν θα μπορέσεις ν' αντεπεξέλθεις…Ακούγοντάς το, συνειδητοποιείς και τον χρόνο που έχει περάσει. Όλο αυτό είναι μέρος της ζωής μας πια.
Τελικά, τι έγινε με εκείνη την αγωνία της αρχής;
Εγώ, όπως και όλοι μας φαντάζομαι, είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να είναι καλός σ' αυτό που αναλαμβάνει να κάνει. Οπότε, πάντα υπάρχει μια μικρή αγωνία για το αν θα μπορέσω να υπερασπίσω τον ρόλο. Σίγουρα, όμως, μετά από τόσο καιρό, το άγχος δεν είναι το ίδιο με την αρχή. Ξέρεις, καμιά φορά, το άγχος είναι και για καλό, σε κάνει να λειτουργείς πιο συγκεντρωμένα. Θα έλεγα ότι, τώρα πια, το άγχος είναι δημιουργικό. Αυτή ήταν και η πρώτη μου μεγάλη δουλειά, οπότε είχα λίγο και το άγχος της έκθεσης, δεν ήξερα πώς θα φαίνομαι, πώς θα ακούγομαι…
Δεν θα σε ρωτήσω αν έχεις κοινά με τον Αλέξη Λεμπέση που υποδύεσαι στη σειρά, γιατί θα ήταν μάλλον τρομακτικό αν μου απαντούσες "ναι"… (γέλια)
Μου την κάνουν τόσο συχνά αυτή την ερώτηση, που θα ήθελα κι εγώ, για πλάκα, μια φορά να πω "ναι"! (γέλια) Αλλά όχι…Θα σου πω, όμως, κάτι άλλο κοινό που έχω με τον Αλέξη: εγώ, γενικώς, δεν μαγείρευα. Δεν είχα υπομονή, νόμιζα ότι δεν "το 'χω", δεν μου πετύχαινε το φαγητό και τα παρατούσα… Τώρα, όμως, άρχισα να μαγειρεύω, το προσέχω λίγο παραπάνω το φαγητό. Αυτό θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα κοινό.
Πάντως, ο κόσμος έχει αγαπήσει πολύ τη "Γη της Ελιάς" και τους πρωταγωνιστές της. Θέλω να μου πεις ένα καλό κι ένα κακό που σου έφερε αυτή η τόσο γρήγορη αναγνωρισιμότητα.
Η αλήθεια είναι ότι αισθάνεσαι πολύ όμορφα όταν ο κόσμος σε σταματάει και σου λέει ωραία λόγια. Τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ συγκεκριμένα κάτι που να θεωρώ "κακό"…
Το ότι μπορεί, λόγω αναγνωρισιμότητας, να ασχολούνται με τα προσωπικά σου;
Δεν δίνω σημασία… δεν βρίσκω και τον λόγο, να σου πω την αλήθεια. Θα σου το πω αλλιώς: εγώ είμαι ευτυχισμένος, όταν πάει καλά η δουλειά μου. Από εκεί και πέρα, όλα τα υπόλοιπα για μένα είναι δευτερεύοντα.
Δεν υπήρξε καμιά ακραία έκφραση θαυμασμού, φαντάζομαι…
Μπα… όχι! (γέλια) Αλήθεια, όλα είναι πολύ χαλαρά! Είχαμε μια μεγάλη συζήτηση πρόσφατα γι' αυτό το θέμα της δημοφιλίας… Η αλήθεια είναι ότι, αν θέλεις να σε σταματήσουν στον δρόμο, να βγάλουν μαζί σου φωτογραφίες, το προκαλείς λίγο και ο ίδιος. Αν, όμως, απλά περπατάς ευθεία και δεν κοιτάς δεξιά κι αριστερά, ο κόσμος το καταλαβαίνει. Είναι και λίγο προσωπική ανάγκη αυτό, κατάλαβες…;