Η Κόρα Καρβούνη παραχώρησε συνέντευξη στον Βασίλη Ανδριτσάνο και στην Αθηνά Ζαχαράκη για το περιοδικό "Τηλέραμα".
Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στην ηρωίδα της στη σειρά "Αυτή η νύχτα μένει", αλλά και στη δεκαετία του 80 από την οποία, κατά τη γνώμη της, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.
Με τον κόσμο της νύχτας είχατε ποτέ σχέση;
Ήμουν… νήπιο τότε (γελάει). Παρ’ όλα αυτά, με γοητεύει η εποχή. Το "σκοτάδι” αυτών των μαγαζιών, όπου πήγαιναν για να διασκεδάσουν και να βγάλουν τα εσώψυχά τους, εμένα μου άρεσε. Στα μπουζούκια του 2000 έχω πάει, αλλά είναι πιο απρόσωπα… Τότε, πίσω στο ‘80, έχω την αίσθηση πως θαμώνες και τραγουδιστές γνωρίζονταν προσωπικά και ανέπτυσσαν σχέσεις, κυρίως στους μικρότερους τόπους. Τώρα στα μπουζούκια της Αθήνας κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει
Ήταν δηλαδή τότε οι άνθρωποι αλλιώς;
Ήταν πιο συντονισμένοι με τα συναισθήματά τους. Αυτό που ένιωθαν το έδειχναν, ενώ εμείς είμαστε πιο μπερδεμένη γενιά. Έχουμε μάθει να "κρυβόμαστε” ή να προσποιούμαστε πως όλα είναι τέλεια. Ζούμε υπό την επίφαση της τελειότητας και του "όλα είναι καλά”. Ενώ οι άνθρωποι τότε, όταν δεν ήταν καλά, ήταν σαν μικροί Ζορμπάδες, σηκώνονταν να το χορέψουν. Κάπως θα βίωναν αυτό που ένιωθαν, θα καίγανε, ας πούμε, τα χιλιάρικα! Ενώ εμείς είμαστε τόσο καταπιεσμένοι…
Ενώ θα περίμενε κανείς να έχουμε προοδεύσει…
Αντιθέτως, αυτή η καταπίεση είναι που οδηγεί σε αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, με τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες και τις κακοποιήσεις ανηλίκων. Είναι ανατριχιαστικά όσα συμβαίνουν, δεν τα χωράει ο νους. Η κοινωνία έχει στραφεί σε τέτοια βία, που φανερώνει πως, για να υπάρχουν τέτοιες ανείπωτες συμπεριφορές, τίποτα δεν πάει καλά συναισθηματικά και ψυχολογικά στον κόσμο. Έχουμε γίνει υπάνθρωποι. Για να κάνεις τέτοιο κακό, κυρίως σε νέα πλάσματα, κουβαλάς πολύ βαθύ μίσος.
Και πώς συσσωρεύεται τέτοιο μίσος;
Αυτό πρέπει επειγόντως να απαντηθεί από ψυχιάτρους και ψυχολόγους. Όταν έχει φτάσει κάτι σε τέτοιο απροχώρητο σημείο, ούτε η τέχνη μπορεί να βοηθήσει. Δεν είναι πανάκεια σε όλη αυτή την "αρρώστια” και την ανωμαλία. Εδώ μόνο η επιστήμη και η Δικαιοσύνη μπορούν να βοηθήσουν. Για χρόνια πίστευα πως, αν έστω και ένας θεατής ρίξει ένα δάκρυ όταν εγώ παίζω, κάτι "αποχαιρέτησε” και τον βοήθησα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν το πιστεύω πια. Τώρα έχει έρθει η ώρα των ειδικών.
Σας φοβίζει ως γυναίκα αυτή η κατάσταση;
Και βέβαια με φοβίζει! Και σαν μάνα θα με φόβιζε. Είναι τόσο τρομακτικό αυτό που γίνεται… Και πρέπει να "προετοιμάζεται” καιρό… Από κάτω βράζει ένα ηφαίστειο.
Έχετε πιάσει τον εαυτό σας να κοιτάτε πίσω από την πλάτη σας;
Μένω στην Ομόνοια, αγάπη μου… Χρόνια κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου. Μένω στο κέντρο, το οποίο πλέον είναι το χειρότερο μέρος για να μένει κανείς. Αλλά κακώς είπα "πλέον”, γιατί είμαι εδώ 14 χρόνια και τα πράγματα παραμένουν ίδια. Πάντα κοιτούσα λοιπόν πίσω από την πλάτη μου.