Η Ρένια Λουιζίδου παραχώρησε μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στην Αργυρώ Μποζώνη για τη "Lifo".
Μεταξύ άλλων, η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια, στα πρώτα της βήματα στον χώρο του θεάματος αλλά και στις επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές που συμμετείχε στην καριέρα της.
Η Ρένια Λουιζίδου συνάντησε την τηλεόραση σε μία περίεργη φάση της: "Τη δεκαετία του ’90 ο χώρος της τηλεόρασης ήταν πολύ καινούργιος και όλα κάλπαζαν γύρω μας. Ήμασταν σαν αφιονισμένοι, σαν να είχαμε πάρει ναρκωτικά όλοι μαζί, υπήρχε κάτι άπληστο και αδηφάγο. Θέλαμε μόνο να περνάμε καλά και πιστεύαμε ότι αυτό δεν θα σταματούσε ποτέ.
Μου φαίνεται πολύ παράξενο που το νοσταλγούμε, η γενιά μου θα έπρεπε να ζητά ταπεινά συγγνώμη από τα παιδιά μας, που κοιμηθήκαμε τον ύπνο του δικαίου ‒ παίζει, ναι, να ήμασταν σε ένα πάρτι από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Τρελαίνομαι όταν το σκέφτομαι, εγώ τη θεωρώ τη δεκαετία της ηλιθιότητας, πιστεύαμε όλοι ότι θα ζήσουμε σαν σε παραμύθι, σαν πάμπλουτοι. Ακόμα και χρόνια αργότερα, όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια, εμείς ήμασταν αλλού ξημερωμένοι. Ήμουν πολύ μαζεμένη, το κοίταζα όλο αυτό με αναρώτηση, γιατί δεν μπαίνω πουθενά με το κεφάλι 100% αν δεν το αναλύσω μέσα μου".
Αρκετά επιτυχημένα τηλεοπτικά εγχειρήματα αντιμετωπίστηκαν με "μισό μάτι" από τον χώρο, γεγονός που δεν την εξέπληξε: "Όλες αυτές οι τηλεοπτικές επιτυχίες, και οι "Απαράδεκτοι" και το "Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή" και το "Καφέ της Χαράς", όπου έπαιζα μια ανύπαντρη μητέρα, κάτι πολύ τολμηρό τότε στην τηλεόραση, την ώρα που συνέβαιναν "φάγανε πολύ ξύλο", ήταν "προχειράντζες", εμείς "τηλεοπτικάντζες" κ.λπ. Με τον χρόνο έγιναν καλτ, αλλά τότε έπαιρνες μαζί με αυτά κι εσύ ένα ποσοστό καχυποψίας.
Δεν μου άφησε καμιά πικρία αυτό, είναι απόλυτα κατανοητό και αναμενόμενο. Θα άλλαζε κάποτε και έχει αλλάξει σήμερα. Σε ό,τι με αφορά, ήταν άλλο ένα πράγμα που έπρεπε να σπάσω, άλλοτε βήμα-βήμα, άλλοτε κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στη θεατρική και την τηλεοπτική μου πορεία".
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πλέον στο θέατρο: "Το θέατρο έχει αλλάξει πολύ. Όταν βγήκα εγώ στη δουλειά υπήρχε γεροντολαγνία, έπρεπε να γίνεις εξήντα για να σε πουν συνάδελφο, στην πορεία πάθαμε νεολαγνία, πέσαμε στον έρωτα του όποιος είναι νέος έχει υποχρεωτικά κάτι να πει. Νομίζω ισορροπήσαμε, πήρε χρόνο, αλλά συνέβη, άλλαξαν πολλά και όλοι μας προσπαθούμε να αντιληφθούμε και να "κουμπώσουμε" με αυτές τις αλλαγές. Και φυσικά άλλαξαν και οι συμπεριφορές".