Πάντα σκέφτομαι πως δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως, πηγαίνοντας να συναντήσω τον Κωνσταντίνο Καζάκο στο θέατρο, ήμουν κάπως μαγκωμένη. Μάλλον περίμενα να γνωρίσω ένα σοβαροφανή τύπο, να πούμε τα… τυπικά και μετά, έξω από την πόρτα. Χρειάστηκαν δευτερόλεπτα για να καταλάβω το λάθος μου· επιβλητικός πράγματι, σοβαρός επίσης αλλά καθόλου απόμακρος, ο Κωνσταντίνος Καζάκος έχει μία έμφυτη, ακαταμάχητη παιδικότητα που συνειδητοποιώ ότι δεν περνά στον τηλεοπτικό φακό. Χαμογελά διαρκώς.
Μου λέει πως σε ένα παιχνίδι γνώσεων θα τα πήγαινε εξαιρετικά, αφού διαβάζει πολύ. Παράλληλα, δηλώνει "πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης": Του αρέσει να καταπιάνεται με κάτι νέο και όταν το φτάσει σε ένα καλό επίπεδο, ασχολείται με κάτι άλλο. Έτσι μάλλον εξηγείται η ενασχόλησή του με τη μουσική, τις μηχανές -έτρεχε με Enduro στο βουνό- ενδεχομένως και η αναβλητικότητά του. Με την τελευταία παρεμπιπτόντως, ισχυρίζεται ότι διασκεδάζει, γιατί αισθάνεται "σα να γλιτώνει από κάτι". Ένα ακόμη παιχνίδι για τον ίδιο δηλαδή.
Η ευθύτητα συγκαταλέγεται στα λίγα θετικά που μου ανέφερε όταν του ζήτησα να μου δώσει κάποιο προτέρημά του. Πράγματι, εμείς μπορεί να βρεθήκαμε για να μιλήσουμε μεταξύ άλλων για τα "Άγουρα Κεράσια", τη θεατρική παράσταση στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την Τάνια Τρύπη, αλλά καταλήξαμε σε μία συζήτηση χωρίς περιστροφές, απόλυτα ντόμπρα, όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς διαβάζοντάς την.
Διάβασε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη:
>Η τάση της εποχής πάντως, παγκοσμίως είναι οι αντιήρωες, ίσως είναι και οι σειρές που ξαφνικά είναι πάρα πολλές στην ελληνική τηλεόραση.
Ναι τώρα έχουν βγει τόσα σίριαλ και δεν ξέρω πόσα από αυτά θα αντέξουν. Είναι πάρα πολλά για την ελληνική αγορά – και το κοινό μας, και τα κανάλια είναι πάρα πολλά. Για εμάς τους ηθοποιούς είναι πολύ καλό για να έχουμε δουλειά, εννοείται, αλλά δε νομίζω ότι θα αντέξουν όλα, κάποια θα κοπούν, εκ των πραγμάτων δε μπορούν να πάνε όλα καλά. Κάτι που ανέκαθεν με ενοχλούσε, είναι ότι έχει γίνει μία τεράστια παρανόηση στο πώς δουλεύουν τα πράγματα. Στο σινεμά και την τηλεόραση, ο απόλυτος άρχων είναι ο σκηνοθέτης. Όλα είναι η δική του ματιά, θα κάνεις αυτό που θέλει εκείνος. Στο θέατρο, δεν είναι έτσι. Όταν είναι ο απόλυτος άρχων στο θέατρο, γίνονται βλακείες. Και τα περισσότερα που γίνονται σήμερα είναι βλακείες, γιατί έχει χαθεί η ισορροπία. Το θέατρο είναι το βασίλειο του ηθοποιού, όχι του σκηνοθέτη. Ο δεύτερος είναι εκεί για να βοηθήσει τον πρώτο, αυτή είναι η δουλειά του. Όχι για να μας δώσει τη δική του άποψη σε ένα κλασσικό έργο που του έχει βγάλει τα μάτια και δεν το γνωρίζει ούτε η μάνα του για να πει "εμένα αυτή είναι η άποψή μου". Μία τέτοια περίοδο διανύουμε τώρα, κατά την οποία ο καθένας παίρνει ένα έργο, το διαλύει με αυτό το επιχείρημα, το βλέπει ο θεατής και δεν καταλαβαίνει Χριστό, λέει "Τι είναι αυτό; Έτσι είναι Σαίξπηρ; Δε θα το ξαναδώ". Έχει γίνει εξαιρετικά μεγάλη ζημιά, είμαστε σε μία δικτατορία σκηνοθετών, οι ηθοποιοί έχουν γίνει τσουτσέκια, το 95% των ηθοποιών στο θέατρο είναι τσουτσέκια με σκυμμένο το κεφάλι με απόλυτη υποταγή στο σκηνοθέτη. Δεν είναι έτσι το πράγμα. Ο Ευριπίδης όταν έπαιρνε το βραβείο για το καλύτερο έργο, το παραλάμβανε μαζί με τον πρωταγωνιστή του γιατί χωρίς εκείνον δεν υπήρχε έργο. Το μισό είναι το κείμενο και το άλλο μισό είναι ο άνθρωπος που το λέει και του δίνει το νόημα. Αν το πει άλλος, θα βγει άλλο νόημα, με τα ίδια λόγια. Είναι μεγάλο παράπονό μου αυτό, το ότι έχουν χαθεί οι ισορροπίες. Και βλέπεις ότι οι σκηνοθέτες είναι με ένα βούρδουλα στο χέρι -όχι όλοι προφανώς- κάποιοι που έχουν κάνει μερικές επιτυχίες και νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον πάπα από τα @$%^$ και ό,τι λένε είναι νόμος. Το θέατρο δε δουλεύει έτσι. Δε μπορείς να έχεις φοβισμένους ηθοποιούς που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν στη σκηνή και για ποιο λόγο το κάνουν. Πολύ λίγοι σκηνοθέτες μπορούν να εξηγήσουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν.
>Αντιλαμβάνομαι πως αυτό που περιγράφεις σίγουρα ευνοεί τις κακοποιητικές συμπεριφορές που πρόσφατα ήρθαν στο φως στο θέατρο.
Δεν τα αναφέρω αυτά σε σχέση με το #ΜeToo, είναι άσχετο. Και το άλλο που με ενοχλεί πάρα πολύ και το βρίσκω γελοίο είναι το εξής: Ας πούμε ότι παίζεται η Μήδεια. Στην αφίσα βλέπεις το συγγραφέα, το μεταφραστή, το σκηνοθέτη με να κάτι γράμματα και ποιος παίζει τη Μήδεια; Δεν υπάρχει καν, ή είναι κάτι γραμματάκια τόσο δα μικρά. Πού είναι οι ηθοποιοί; Ποιον πάει να δει ο θεατής; Το σκηνοθέτη και το σκηνογράφο; Βάζουν τις φωτογραφίες τους και αν. Μου έχει τύχει κι εμένα, τους ρώτησα και μου είπαν, "Έτσι βγαίνουν τώρα". Αυτούς που τους ξέρει ο κόσμος δεν τους γράφεις ή πρέπει να φτάσει πολύ κοντά για να τους δει; Τους είπα, αφού έτσι τις φτιάχνουν, να τις αλλάξουν. Τις έκαναν από την αρχή, γιατί δε θα έπαιζα στην παράσταση. Είναι τραγικό αυτό. Έχουμε πολύ ωραίο θέατρο στην Ελλάδα, πολύ ωραίους ηθοποιούς με γνώση και πείρα, ένα κοινό που διψά για θέατρο ευτυχώς -δε νομίζω ότι είναι τυχαίο το ότι γεννήθηκε εδώ- και βλέπεις σιγά σιγά το κοινό να απομακρύνεται γιατί το απομακρύνουν, τι να πω. Πάντως το πράγμα ως έχει τώρα, δεν πάει καλά.
>Και τι πρέπει να γίνει για αυτό;
Καταρχάς, πρόκειται για κάτι πολύ δύσκολο γιατί οι ηθοποιοί είναι ο κλάδος με τη μεγαλύτερη ανεργία, μακράν. Δουλεύει ένα πολύ μικρό ποσοστό και οι περισσότεροι καταφεύγουν σε καφέ και μπαρ για να ζήσουν. Πρέπει λοιπόν ο ηθοποιός να αποκτήσει σπονδυλική στήλη. Θα μου πεις, "αν πω στο σκηνοθέτη αυτό που λες είναι βλακεία θα με απολύσει". Οπότε δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να μη δέχονται όλες τις παπαριές που ακούν. Ακούν και σωστά πράγματα, αλλά και πολλές παπαρολογίες από πολλούς σκηνοθέτες και αναγκάζονται να τις υποστηρίξουν στη σκηνή χωρίς να τις πιστεύουν.
>Έτσι όπως μου τα λες πάντως, εμένα μου ακούγονται πολύ σχετικά το ότι αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε αρρωστημένες συμπεριφορές σαν αυτές που έχουν έρθει τελευταία στο φως. Η δογματικότητα δύσκολα έχει όριο.
Οι ηθοποιοί είναι πολύ ευαίσθητα πλάσματα, είναι σα μία πολύ σπάνια ορχιδέα. Χρειάζονται τις σωστές συνθήκες για να ανοίξουν την ψυχούλα τους, να ανθίσουν για να τους δει και να χαρεί ο κόσμος. Αν δεν το κάνουν, δε θα χαρεί ο κόσμος, είναι απλό. Και σε πολλά θέατρα, οι ηθοποιοί την έχουν κλειδαμπαρώσει γιατί πρέπει να επιβιώσουν. Επαναλαμβάνω πως δεν είναι όλοι οι σκηνοθέτες έτσι, αναφέρομαι σε μία μεγάλη μερίδα που πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.