Ο Σπύρος Χαριτάτος παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό "ΟΚ!" και στον Μιχάλη Ροδόπουλο. Μεταξύ άλλων ο γνωστός δημοσιογράφος αναφέρθηκε στις δυσκολίες που βίωσε μεγαλώνοντας φτωχικά στο Αίγιο.
"Παιδικά χρόνια δεν ξέρω αν είχα, όμως δεν έχω παράπονο. Ενηλικιώθηκα πριν από την ώρα μου γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Δούλευα 360 μέρες τον χρόνο. Συνδύαζα τον ενήλικο χαρακτήρα μου που δεν ταίριαζε με την ηλικία μου για να μπορώ να αντέξω επαγγελματικά, να συναναστραφώ με πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία
Από τα καλύτερα μέχρι τα χειρότερα αφεντικά, έπρεπε να τους αντιμετωπίσω ως ενήλικας για να μην τρομάξω, να μη φοβηθώ, να μη διαλυθεί η ζωή μου. Και άφηνα λίγες ώρες την ημέρα για να είμαι παιδί, να έχω τους έρωτές μου, τον αθλητισμό μου, να παίζω μπάσκετ, να ασχοληθώ μετά με την πυγμαχία. Κράταγα ώρες παιδικής ηλικίας και ώρες ενήλικης πραγματικότητας για να μπορώ να επιβιώσω. Αλλά είχα συνηθίσει, δεν με ενοχλούσε" δήλωσε.
Ο Σπύρος Χαριτάτος θέλησε να προσθέσει: "Δεν υπήρχε μεσαία τάξη, ειδικά εκείνη την εποχή στο Αίγιο. Ήταν ή πολύ πλούσιοι ή πολύ φτωχοί. Εμείς ήμασταν οι φτωχοί. Όταν ζεις σε μια οικογένεια όπου βλέπεις ότι οι γονείς σου προσπαθούν να θεραπεύσουν τις πληγές που δημιούργησε μια κοινωνία, όταν δεν πάνε καλά τα οικονομικά στο σπίτι, δεν έχει νόημα να κάθεσαι και να περιμένεις από τον πατέρα σου που προσπαθεί αλλά είναι άνεργος ή όταν η μητέρα σου έχει προβλήματα υγείας και ψάχνει να βρει μια δουλειά".
Όπως μοιράστηκε, πήρε την κατάσταση στα χέρια του χωρίς ενστάσεις: "Δεν μου άρεσε από μικρό παιδί να πνίγομαι στα παράπονα. Είμαστε 5 αδέλφια κι εγώ ο μικρότερος. Πέρα από το να γκρινιάζεις και να ζητάς αυτά που είναι καλό να έχεις σε μια μικρή ηλικία, κατάλαβα από νωρίς ότι πρέπει να κάνεις κάτι κι εσύ για αυτά που δεν μπορείς να έχεις. Ήταν η ανάγκη μου να νιώσω αξιοπρεπής.
Έτσι, με τα χρόνια έχω διαμορφώσει την άποψη να μη μεταφέρω τα προβλήματά μου στους άλλους. Κάθομαι και τα συζητάω πάρα πολύ με τον εαυτό μου και προσπαθώ να τον παρατηρώ απέξω. Δεν μου αρέσει να σκοτεινιάζω τις ζωές των ανθρώπων".